U hladu starih bukava, na Ivanovim koritima, od 1998. godine, u vidu bronzanih poprsja, „tihuju“ sedam veličanstvenih iz četvrte crnogorske dinastije Petrović-Njegoš: vladika Danilo (1670-1735), vladika Sava (1700-1782), vladika Vasilije (1709-1766), Petar Prvi (1748-1830), Petrar Drugi (1813-1851), knjaz Danilo (1826-1860) i kralj Nikola (1841-1921).
Svaki od njih je obilježio svoju epohu i sebe ugradio u novovjekovno sazdanje crnogorske nacionalne države. Odista, oni su bili prometeji crnogorske slobode, državnosti i nezavisnosti.
Slavni i kultni Petrovići nijesu bili vladari i gospodari velike, već jedne male zemlje, koja je pod njihovim vođstvom, kroz nekoliko vjekova, branila svoj opstanak i svetu slobodu od Osmanlija, Francuza i Austrijanaca. Ta „borba neprestana“ naroda crnogorskog, počev od Carevog Laza, preko Martinića, Krusa i blistavih pobjeda nad vojskom Napoleona Bonaparte u Primorju, pa do mitskog Grahovca, Vučjeg Dola i Fundine, dovela je do međunarodnog priznanja Crne Gore 13. jula 1878. godine na Berlinskom kongresu, kao tada dvadeset sedme nezavisne države u svijetu.
Kao svjetionici crnogorske istorije, Petrovići su ponikli iz naroda, kojeg su prkosno i ponosno vodili do sunca slobode. Do sunca slobode koje nas danas tako toplo grije i obasjava. Bez njihove snažne političke vizije i kolosalne istorijske misije ne bi bilo ni današnje Crne Gore.
Zato jedno veliko hvala Ljubomiru Latkoviću iz Cetinja što je, kao direktor Dječjeg odmarališta „Lovćen – Bečići“, krajem prošlog vijeka pokrenuo i realizovao ideju da se na jednom mjestu, na Lovćenu kao crnogorskom Olimpu, saberu svih sedam Petrovića, čije bronzane biste treba da podsjećaju mlade naraštaje na dramatično doba kada su Crnogorci, u plesu žednih jatagana, branili Pravo, Čast i Slobodu svog otačastva.
 |
 |
|
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
||
