U srijedu, 08. avgusta 2018. godine, otvorena je izložba Milke Vujović. Izložbu je u galerijskom prostoru Dvorca kralja Nikole u Baru otvorila dr Anastazija Miranović, istoričarka umjetnosti i selektorka likovnog programa Barskog ljetopisa.
Tekst dr Anastazije Miranović, pod nazivom Milka Vujović – U velikom plavetnilu objavljujemo integralno. Zahvaljujemo se gosp. Miranović, koja je omogućila objavljivanje teksta.
U velikom plavetnilu fantazmagiričnog likovnog svijeta Milke Vujović srešćemo mlade, lijepe ljude, negližirane djevojke u prijatnim enterijerima opuštajuće atmosfere, zaljubljene parove i nagovještenu, velom tajne zaodjenutu erotičnost, koju (kao da) virite iz ključaonice.
Akterke salonsko – intimističkih prizora uživaju u vlastitoj (samo)zavodljivosti, u požudnim pogledima i nekom svojevrsnom, podrazumijevajućem hedonizmu. „Modiljanijevske žene“, izduženih ekstremiteta, s predisponiranom enigamatičošću gledaju u nas poluotovrenim očima koje ne vide. Umjetnica kao da želi tim specifikumom naglasati značaj unutarnjeg oka – pogleda što nadzire stvari iznutra, inverzivno penetrirajući smisao i dati kontekst. Upravo inverzivni postupak u sagledavanju viđenog odlučujući je u tumačenju poruka Milkinih slika.
Transparentni velovi ne pokrivaju, već razotkrivaju želju, nakanu, smisao. Suptilni, elegantni seksipil, začinjen biserima, ljiljanima, štiklama, zamanim dekolteima, miris budoara, ogledala, stolice sofisticiranih, arabesknih profila, miris jutarnje kafe, taktilnost draperija stvara realno-izmaštani mizanscen kojeg istovremeno duboko potpiskujemo i žarko priželjkujemo.
Milka Vujović tanano, lucidno gradi slojevitost planova svojih slika, u formalnom, čisto likovnom smislu, a još više u psihološkom, promišljenom čitanju kompleksnih, ljudskih karaktera, osobina, stanja, osjećanja. Ovo slikarstvo figuralne provenijencije, plijeni vanvremenskom nostalgičnošću, nekom sjetom i melanholijom trenutka. Konstrukt slike čine najčešće grupisane dvije ili više figura, oko kojih umjetnica gradi narativ. Kada slabost biva vrlinom, a požuda ranjivost, dovodi do daljih pitanja i mogućih odgovora – ko su akteri/e Milkinih slika? Da li se pronalazimo u njima, smijemo li to priznati sebi/drugima ili i dalje iza maski ustaljenih, očekivanih stereotipa branimo pozicije sigurnih, ušuškanih svjetonazora, a zapravo, samo dubinski, introspektivni zaroni u „plavetnila“ naših duša mogu posve drugačije konotirati (s)misao…
