Humanitarna predstava “Krcko Oraščić”, koja je ujedinila snage dvije baletske škole – “Lujo Davičo” i “Princeza Ksenija”, biće izvedena na Velikoj sceni Crnogorskog narodnog pozorišta, u subotu, 21. januara, sa početkom u 20 sati. Ovaj lijepi događaj izazvao je veliko interesovanje publike, a prikupljena sredstva će biti opredijeljena dvijema ustanovama – J.U. “Komanski most” i Centru za autizam “Ognjen Rakočević”.
Na muziku Petra Iljiča Čajkovskog koreografiju potpisuje Vladimir Logunov. U svojstvu repetitora Baletske škole “Princeza Ksenija” je prof. Katja Petrovska.
Događaj se organizuje na inicijativu i u organizaciji Ambasade Republike Srbije.
O baletskom igraču i narodnom heroju Luju Daviču, čije sjeni počivaju u Nikšiću, piše istoričarka umjetnosti dr Anastazija Miranović.
LUJO DAVIČO (1904-1942)
Baletski umjetnik, plesni pedagog, kompozitor, koreograf, ljevičar, antifašista, revolucionar, intelektualac, učesnik NOR-a – sve to bio je Lujo Davičo, pripadnik ugledne, stare, beogradske, sefardske porodice. Njegovo ime od 1960. nosi najstarija baletska edukativna ustanova na ovim prostorima – Baletska škola za osnovno i srednjoškolsko obrazovanje u Beogradu (1947).
Davičo je njegovao angažovani, progresivni pristup baletu, u kojem je vidio kolektivnu snagu „oslobođenog“ plesa, što je i očekivano, obzirom da je u Ženevi bio učenik i student čuvenog Emila Žaka Dalkroza, švajcarskog kompozitora koji u ples uvodi tzv.euritmiku, sistem pokreta koji proizilazi iz filozofije, a ne iz artificijalnih kanona klasičnog baleta. Nakon povratka u Beograd, pored pohađanja Prve muške gimnazije, postaje đak „Škole za ritmiku i plastiku“ Marije Mage Magazinović, sa kojom je često nastupao. Svoje školsko obrazovanje završava u Švajcarskoj, gdje diplomira 1930. na Dalkrozovom Institutu.
Savremenici ga pamte kao tihog, povučenog umjetnika, čvrstog karaktera. Težio je da pokretu vrati prirodnost, da ga prožme suptilnom osjećajnošću, da ga osmisli kao društveno angažovanu komunikaciju. U to vrijeme Beograd postaje avangardna plesna scena sa zavidnim nivom. Tome su najviše doprinjeli Maga Magazinović i Lujo Davičo, kao direktni prenosioci novih tendencija u plesu i pozorištu, od Dalkroza i Rajnharta, do stila Isidore Dankan, koja im je bila uzor. Ples je za ove umjetnike bio mnogo više od puke zabave, tjelesne i tehničke senzacije i virtuoznosti. Bio je vid oslobođene komunikacije, angažovanosti i invativnosti. Davičo je u Beogradu nastupao kao samostalni umjetnik, dok ga njegova institucionalna angažovanost (1937) kao profesora ritmičke gimanstike na tek osnovanoj Muzičkoj akademiji i u Muzičkoj školi Stanković nije ograničavala za drugu i drugačiju vrstu krativnog aktivizma. No, puni opseg svojih kreativnih potencijala Davičo je ispoljio kao koreograf (i jedan od osnivača 1936) čuvenog Abraševića – radničkog hora, koji je brojio 80 članova, od kojih je više od 70 poginulo na partizanskim bojištima i u logorima.
U predratnom periodu, Davičo se priključuje Komunističkoj partiji Jugoslavije, koja tada djeluje u ilegali. Aktivno učestvuje u skautskoj organizaciji i komponuje motovacione, revolucionarne pjesme. Umjetničko-kreativnu odvažnost i hrabrost, ubrzo je zamijenila ona sa fatalnim ishodom, na „bojnom polju“ u NOB-u i revoluciji. Nakon kapitulavcije Kraljevine Jugoslavije i njemačke okupacije Beograda, Lujo Davičo dolazi u Crnu Goru, i u Podgorici pristupa Narodnooslobodilačkom pokretu. Sticajem datih, ratnih okolnosti radi kao konobar u restoranu italijanskih oficira u Nikšiću, na koji, u revolucionarnom zamahu (25.juna 1942) baca bombu, usmrtiviši i ranivši više njih, što je rezultiralo smrtnom kaznom i egzekucijom Daviča.
Njegovo ime je na spomeniku partizanima strijeljanim ispod Trebjese, gdje je i sahranjen. U znak sjećanja na Daviča postavljene su spomen-ploče u Beogradu, na Prvoj beogradskoj gimnaziji i na zgradi u kojoj je bio hotel Nikšić, u Nikšiću. Istoričarka umjetnosti, profesorka Saša Brajović napisala je knjigu „Lujo Davičo – fragmenti života“ posvećenu ovom bespravno zaboravljenom umjetniku i revolucionaru.
Danas baletska škola Lujo Davičo iz Beograda ima tri odsjeka i pored odsjeka sa klasični balet, ima odsjeke za narodnu i savremenu igru, koji njeguju i razvijaju uporavo one plesne postulate za koje se i Davičo zalagao – slobodu, misaonost, inovativnost, kreativnost. Njen pandan u Crnoj Gori je znatno mlađa, no, ne manje značajna za crnogorske prilike, Baletska škola „Princeza Ksenija“, koja je ovdašnju plesnu igru i pokret uzdigla na internacionalni nivo, gostovanjima i angažovanjima vrhunskih baletskih pedagoga. Pregalačkom i kreativnom sinergijom svojih umjetničko-pedagoških dostignuća učenici i profesori dvije eminentne škole realizuju baletski klasik – Krca Orašćića, Petra Iliča Čajkovskog na zadovljstvo istinskih poštovalaca baletske umjetnosti.
Be the first to comment