Biografija Pavla Mijovića preuzeta iz časopisa Matica br. 43.
PAVLE MIJOVIĆ
U Matici crnogorskoj 10. juna 2010. godine je održan skup o životu i djelu Pavla Mijovića. Rijetka ličnost u našoj nauci, širokog i višestranog obrazovanja, Mijović je temeljito radio i svemu davao pečat sopstvene kreativnosti. Bavio se jednako uspješno istorijom umjetnosti, arheologijom, urbanizmom, istorijom, kulturnom antropologijom. Bio je plodni i istaknuti enciklopedista, naučni i književni esejista, publicista. Podjednako uspješno je radio na fundamentalnim istraživanjima i na prezentaciji, revalorizaciji i popularizaciji znanja.
Rođen je 21. juna 1914, u selu Brijege, Crmnica (Bar). Gimnaziju je pohađao u Starom Baru, Podgorici, Sarajevu i Cetinju, đe je maturirao. Godine 1935-1941. bio je student Medicinskog fakulteta u Beogradu. Studirao je istoriju umjetnosti na Beogradskom univerzitetu 1950-1955. Titulu doktora istorijskih nauka stekao je1958. godine. Od 1960. do 1982. godine radio je u Arheološkom institutu kao asistent, naučni saradnik, viši naučni saradnik i naučni savjetnik za srednjovjekovnu arheologiju. Bio je redovni profesor istorije umjetnosti i dekan Kulturološkog fakulteta na Cetinju (1980-1981). Prvi je predśednik Crnogorskog PEN centra, od 1990. do 1993.
Učesnik je Trinaestojulskog ustanka. Bio je saradnik „Borbe“, urednik u Radio Beogradu, Tanjugu, dopisnik Tanjuga i „Borbe“, ataše za štampu i savjetnik Ambasade u Moskvi, savjetnik Ambasade u Stokholmu, pomoćnik za informacije šefa Komiteta za ljudska prava na V generalnoj skupštini UN-a u Parizu 1948. godine, pomoćnik načelnika Odjeljenja za Jugoistočnu Evropu MIP-a Jugoslavije. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. Za svoj rad i učešće u ratu odlikovan je ordenom Zasluga za narod II reda (dva puta) i ordenom Narodnog oslobođenja. Od 1951. godine posvetio se naučnom, istorijsko-umjetničkom i arheološkom radu i kulturološkoj publicistici.
Pretežan dio naučnog rada posvetio je proučavanju srednjovjekovne umjetnosti, posebno menoloških ciklusa u vizantijskoj umjetnosti koje je sistematizovao i za monografiju „Menolog“ dobio vizantološku nagradu „Gustav Schlumberger“ francuske Academie des Inscriptions et Belles-Letres. Od 1951. do 1984. vršio arheološka istraživanja u Starom Baru, Ulcinju, Kotoru, Podgorici, Budvi, Kruševcu. Istovremeno se bavio zaštitom i proučavanjem spomenika kulture, osnovao Muzej Ulcinj i projekat Istorija likovnih umjetnosti Crne Gore u CANU. Napisao je iz oblasti kojima se bavio tridesetak knjiga i oko 250 članaka i rasprava.
Objavljene knjige: Higijena rada u rudokopima, Beograd, 1939; Po sovjetskom Baltiku, Beograd 1948; Bokokotorska slikarska škola XVII-XIX vijek, Titograd, 1960; Pećka patrijaršija, Beograd, 1960; Dečani, Beograd 1963, pet izdanja; Ulcinj: Lapidarijum, Beograd, 1966, više izdanja; Monodija o kamenu, Kruševac, 1967; Žiča (sa M. Kašaninom i Đ. Boškovićem), Beograd, 1969; Tragom drevnih kultura Crne Gore, Titograd,1970; Ozloglašeno nasljeđe, Cetinje, 1971; Menolog: istorijsko-umetnička istraživanja, Beograd, 1973; Manastir Pećka patrijaršija, Beograd,1974; Gradovi i utvrđenja u Crnoj Gori (sa M. Kovačevićem), Beograd, 1975; Umjetničko blago Crne Gore, Titograd/Beograd, 1980; Ulcinj (sa Đ. Boškovićem i M. Kovačevićem), Beograd, 1981; Pradavne i davne kulture Crne Gore, Titograd, 1987; Trijumfi i smrti, Podgorica, 1992; Crnogorski apokrifi, Cetinje, 1992; Njegoševe tužne armonije, Cetinje, 1992; Ipak, nasljeđe, Cetinje, 1992; Iz kulturne prošlosti Bara, Bar, 1995; Tipologija crkvenih spomenika Crne Gore, Podgorica, 1996, Cetinje kao Feniks, Cetinje, 1997, Od Duklje do Podgorice, Cetinje,1998.
Dobitnik je Trinaestojulske nagrade. Bio je redovni član CANU, član i zaslužni predśednik Crnogorskog PEN centra i jedan od osnivača Matice crnogorske.
Be the first to comment