Slobodan Bobo Slovinić tumači svoje stvaralačke cikluse koji su nastali u periodu od 1960. do 2023. godine.

*

SLOBODAN
BOBO
SLOVINIĆ

*

STVARALAČKI
CIKLUSI
(1960–2023)

*

Budva
decembar
2023.

*

 
SLOBODAN BOBO SLOVINIĆ

STVARALAČKI CIKLUSI

(1960–2023)

1. “Intimni ciklus” (1962-1966)
2. “Grčka mitologija” (1966-1968)
3. “Stravični ciklus” (1969-1972)
4. “Ljepotice, zavodnice, čudaci” (1973-1977)
5. “Madone, predosjećaj stradanja” (1978-1981)
6. “Stradanje” (1982-1985)
7. “Le Corps” (1984-1995)
8. “Bestijarij” (1991-     )
9. “Mileševski prizori” (1994-1995)
10. “Pariski zapisi” (1995-1997)
11. “Pariski susreti” (1997-     )
12. “Omaž Školju” (1999)
13. “Mit o Budvi” (2000-      )
14. “Rekvijem za Školj” (2000)
15. “Mare Montenegro” (2001-2012)
16. “Montenegro” (2000-2015)
17. “Mediteranski horizonti” (2007-2015)
18. “Školj – Nove slike” (2012-2015)
19. “Mediteranske strukture” (2012-2015)
20. “Le Corps – Nove slike” (2008-2015)
21. “Budvanske Metastaze” (2012-2016)
22. “Pariske Reminiscence” (2017-2018)
23. “Priobalne strukture” (2014-2018)
24. “Bijeli Dol – Rajski vrt” (2020-2023)
25. “Magična tvorevina – Papir” (2024)
26. “Nouveau Le Coubisme” (2024)
    
    
    

Budva, dopunjeno (2015 – 2024)

SLOBODAN BOBO SLOVINIĆ
STVARALAČKE FAZE
(1960-2015)

0.  UVODNE NAPOMENE

Svoju naklonost za crtanjem i slikanjem, Slobodan Bobo Slovinić (Budva, 1943) počinje da iskazuje u osnovnoj školi, vrijedno crta, slika akvarelom i temperom, najčešće pejzaže iz okruženja. Pamti iz tog vremena nastavnike crtanja na Cetinju, Andra Strugara i Vukana Vukanovića u Titogradu. Međutim, pravu ljubav za umjetnost, iskazuje u srednoj školi. Insistira kod roditelja da upiše Srednju umjetničku školu u Herceg Novom. Nailazi na negodovanje, otac, profesor srpsko-hrvatskog i italijanskog jezika i novinar, majka profesor geografije i istorije, predlažu mu da upiše gimnaziju, steći će široko obrazovanje, a nakon mature, može na akademiju. Poslušao je roditelje, upisao se u gimnaziju “Slobodan Škerović” u Titogradu. U završnom razredu, nagrađen je prvom nagradom za rad temperom “Sutjeska” na konkursu sa ratnom tematikom, što se može smatrati njegovim prvim javnim priznanjem.

Umjetnost mu u gimnaziji predaje mladi profesor, poznati crnogorski slikar Cvetko Lainović. Kod njega uzima da radi maturski rad: “Savremeni slikari, Milo Milunović i Petar Lubarda”. Lainović mu savjetuje da se ne bavi aktuelnim umjetnicima, o kojima nema mnogo materijala i o kojima nema konačnih kritičkih sudova, već da uzme nekog poznatog svjetskog umjetnika, Dalija, Pikasa, Miroa. Međutim, Slovinić ostaje uporan, marljivo radi, sakuplja materijal, ispisuje vrlo sadržajni tekst sa fusnotama i literaturom, i polaže (1961) ispit zrelosti sa odličnim uspjehom. Taj maturski rad, sa kojim su kasnije maturirali i neki drugi učenici, može se smatrati Slovinićevim prvim umjetničko-kritičkim radom.

Tokom gimnazijskih dana, Slovinić nastavlja da se bavi umjetnošću, slika mrtve prirode, pejzaže, portrete. Piše poeziju, bavi se romantičarskim temama, slika akvarelom i temperom, cvijeće, ptice, ribe, more, mreže, barke. U svom prvom slikarskom ateljeu u adaptiranom podrumu zgrade u kojoj je stanovao, na uglu ulica Slobode i Hercegovačke u Titogradu, otpočinje (1960) da slika uljem na platnu i lesonitu, javljaju se, “Budva”, “Sv Stefan”, “Šuma”, “Jedra”. Bavi se socijalnom temom, slika izgladnjelu djecu iz Konga. Prvi put izlaže (1961) svoje slikarske radove na grupnoj izložbi u Umjetničkom paviljonu u Titogradu.

1.  “INTIMNI CIKLUS” (1961–1966)

Nakon maturiranja, Slovinić nastavlja da slika u svom prilično tamnom ateljeu, a svjetlost upada, kao kod Karavađa, usmjerenim snopom kroz mali podrumski prozor. Priprema se za akademiju, čita tekstove o umjetnosti, Vazarija, Renaka, “Apolo” mu je stalno na dohvatu, Mikelanđelo ga oduševljava, posebno Sikstina, planira da se upiše na Likovnu akademiju u Beogradu. U kući ponovo negodovanje, roditelji mu savjetuju da upiše Akademiju primjenjenih umjetnosti. Teško to prihvata, ali mu pomaže Branislav Tamindžić, grafički dizajner, koji se nakon svršene primjenjene akademije i specijalizacije kod profesora Mihaila Petrova, vratio u Titograd i odmah je počeo da radi u Grafičkom zavodu kao dizajner. To je bilo veoma privlačno, završena akademija i odmah zaposlenje. Slovinić je vremenom shvatio da će mu primijenjena akademija, omogućiti da permanentno slika, ali i da nakon diplomiranja, odmah može da počne da radi.

U Titogradu je Slovinić, intenzivno otpočeo sam da se priprema za prijemni ispit, crtao je analitički mrtve prirode koje je sam aranžirao, radio je pejzaže, skicirao ukućane, prema djelima starih majstora, pravio je kopije. Nedjelju dana prije prijemnog ispita, otputovao je za Beograd i nastavio spremanje kod rođaka. Radio je analitičke studije po gipsanim modelima, po prvi put. I pored velikog broja kandidata, koji su završili srednje umjetničke škole, Slovinić je uspješno položio (1961) prijemni ispit, koji je trajao sedam dana, za prvu i drugu godinu. Na uspješno završenoj prvoj i drugoj godini, profesori su mu bili: Živojin Kovačević i Krsta Andrejević (crtanje), Miodrag Vujačić Mirski i Ljubodrag Janković Jale (slikanje), Radeta Stanković (vajanje), Dragoslav Stojanović Sip (likovni elementi), Pavle Vasić (istorija umjetnosti). Slovinić je (1963) ponovo polagao sedam dana prijemni ispit za stručno usmjerenje, i uspješno je primljen na odsjek unutrašnje arhitekture, ukupno pet kandidata. Profesori su mu bili: Đorđe Krekić i Zvonko Veber (unutrašnja arhitektura), Momčilo Belobrk (stilski enterijer), Aleksandar Sekulić (građevinarstvo), Živojin Piperski (nacrtna geometrija), Aleksandar Krstić (pejzažna i vrtna arhitekstura).

U toku petogodišnjih studija, Slovinić posjećuje muzeje, ga1erije, pozorišta, operu, koncerte, biblioteke. U slobodnim časovima nastavlja intenzivno sa slikanjem, rađaju se prvi ozbi1jniji radovi, puni južnjačkog temperamenta satoplom i intimnom atmosferom mora, soli, sunce i kamena. Prati umjetničke tokove u Beogradu, iz1aže na grupnim izlozbama u kafani “?”. U Znaku pitanja se vode burne diskusije o umjetnosti, organizuju se aukcije slika, u čemu učestvuju brojni, slikari, pisci, glumci: Ve1ičković, Šejka, Glavurtić, Nešković, Lubarda, Tikalo, Nikolić, Pesić, Golubović, Stojanović i drugi. Nakon petogodišnjeg sadržejnog studentskog života, Slovinić u jesen (1966), završava u Beogradu fakultetsko obrazovanje, diplomirajući sa projektom “Riblji restoran”, Lazaret, Petrovac, na Akademiji za primjenjene umjetnosti sa odličnim uspjehom.

Prilikom godišnjih raspusta, Slovinić je u Titoradu nastavio vrijedno da crta i slika u svom podrumskom ateljeu. Neraskidivo vezan za crnogorsko priobalje, za mediteransko podneblje, za more, stijene, ponte, školjeve, barke, mreže, ribe, stare gradske aglomeracije, tradiciju i kulturu. Ti brojni primorski sadržaji, bili su i ostali njegovi nepresušni inspirativni izvori. Na samom početku, slike su rađene kao asocijativno-pejzažne cjeline, često dovedene do poluapstrakcije. Međutim, Sloviniću nijesu odgovarali apstraktni sižei, iako se i u njima tada iskazivao, temperom i uljem, kroz kompoziciono-hromatskih modaliteta. Kada se analiziraju radovi iz tog vremena, primijetno je da se u romantizirano-melanholičnim, uslovno rečeno pejzažima, počinju javljati sitne ljudske figure, samostalne ili uparene, zapravo, u baznoj potki je neka poetizovana diskursno-iskazna tajnovitost. Kada je ostvario određeni broj radova, Aco Prijić, direktor Moderne galerije, priredio mu je (1965), još kao studentu, prvu samostalnu izložbu u Titogradu, a između ostalih, izložio je više slika u uljanoj tehnici na platnu: “Mreže”, “Oda moru”, “Usnuli grad”, “Bijeli grad”, Pusti grad”, “Diližansa”, “Do beskraja”, “Riter”, “Totem”. Treba konstatovati, da se priča oko apstraktnih sadržaja tada okončala, a da su se javila usmjerenja prema figuralnnim sferama, kao što to definiše francuska kritika. Figuralno je u umjetnosti sve ono što je vezano za objektivističko i stvarno, za figuru, prirodu, ambijent i dr. Takođe treba reći, da su ukupna Slovinićeva usmjerenja u umjetnosti, od tog vremena pa nadalje, eksplicite vezana za figuralni koncept, bilo da se radi o ljudskoj figuri ili pak ambijentalno-pejzažnim vrijednostima. 

2.  CIKLUS “GRČKA MITOLOGIJA” (1966–1968)

Nakon završene vojne obaveze (1967) u Užičkoj Požegi i Kragujevcu, Slovinić se vraća u Crnu Goru, zapošljava u Republičkom zavodu za urbanizam i projektovanje u Titogradu, vodi biro za enterijer, a potom sklapa brak sa Jelenom Lelom Zečević. Postaje (1968) član ULUCG-a, ULUPCG-a i Saveza arhitekata Crne Gore. Krajem studija, a i kasnije, pored crtačkih i slikarskih radova, Slovinić vrijedno radi na stvaranju brojnih kolažnih eksplikata, uglavnom izmaštanih portretno-figuralnih cjelina, a koristi se djelovima kolornih publikacija, i tada nastaju brojni kolaži: “Ljepotica”, “Profesor”, “Pjesnik”, “Kompozitor”, “Vojskovođa”, “Usjedjelica”. Organizuje (1968) izložbu u kafani “Kasina” u Podgorici pored bioskopa “Kultura”, prezentira crteže, kolaže i ulja, poput izložbi u beogradskoj kafani Znak pitanja.

Na zadnjoj godini studija, Akademija organizuje (1966) duži studijski boravak diplomaca u Grčkoj, studenti obilaze brojna značajna mjesta, spomenike kulture, muzeje i galerije. Slovinić je oduševljen starom Heladom, njenim izuzetnim umjetničkim vrijednostima, vodi dnevnik, pomno zapisuje, sjeća se knjige “Grčki mitovi”, Roberta Grevsa, prisjeća se čudesnih mitskih priča o Laookonu, Orfeju, Afroditi, Prometeju, Penelopi, Edipu, Ikaru, Satiru, Argonautima i drugih. Taj studijski boravak, bio je izuzetno sadržajan i vrlo inspirativan, Slovinić nadahnuto kreće u svoj pravi pravi ciklus, grčke mitologije. Iznova iščitava mitske priče, puni se energetskim nabojem, pravi skice i crteže budućih slika u ulju. Javljaju se iz podsvjest, iz nutrine i mašte, onirično-figuralne predstave mitskih stvorenja. To su čovjekolike, čudesne figure, strukturalno supstituisane od pločaste, segmentno-stjenovite materije, asocijativno-ljudskih fizionomija. Slovinić je neposredno prilikom boravka, spoznao nevjerovatnu sličnost, zapravo ambijentalnu podudarnost grčkog i crnogorskog podneblja a primarni su: sunce, more, pješčane plaže, stjenovito zaleđe, sure planine, gotovo isti mentalitet naroda, izuzetno bogatstvo kulturno-umjetničkog znamenja.

U kreativno-likovnom naletu nastaje dvadesetak slika u ulju, bez nekih posebnih prethodnih priprema: “Orfej”, “Laookon”, “Satir”, “Ikar”, “Pitija”, “Meduza”, “Prometej”, “Edip” i dr. Na tim slikama figura je u prvom planu i dominira kompoziciono, suzdržane je volumenoznosti i stopljena je sa pozadinom. Radovi su rađeni pastuozno, rustikalno i taktilno, sa djelimičnim lazurnim partijama. Koloritna skala je vrlo razuđena i bogata, potezi špahtlom i četkom su gestualni, atmosfera je ekspresivna. U izložbenoj dvorani na Sv Stefanu, Slovinić u ljeto (1968) organizuje izložbu na kojoj je prikazao slike iz ciklusa “Grčka mitologija”. Izložbu je vidio poznati francuski književnik i likovni kritičar Žorž Budaj, i napisao je u francuskom časopisu “Le Letre Francais” pozitivnu kritiku, rekavši da je to slikarstvo dostojno Jesenjeg salona u Parizu, Slovinić je bio pozvan, ali je onemogućena prezentacija radova.  Bio je to ipak snažni vjetar u Slovinićeva stvaralačka jedra. Uslijedila je izložba u galeriji “Josip Bepo Benković” u Herceg Novom.

3.  “STRAVIČNI CIKLUS” (1969-1972)

Opredjeljujući se definitivno za figuralni koncept, Slovinić kreće u nov stvaralački proces, otpočinje da radi na “Stravičnom ciklusu”. Taj period obilježiće tri izuzetno radosna i jedan izuzetno tužan događaj. U Titogradu se (1969) rađa njegovo prvo dijete, kćerka Spomenka. Nastavljajući da izlaže na grupnim izložbama u kafani “?” u Beogradu, dobija (1969) svoje prvo zvanično priznanje, zlatnu plaketu “?” za slikarstvo. Pošto je prerthodno vidio njegove radove, poziva ga istoričar umjetnosti i likovni kritičar, Zoran Markuš da sa tri slike, učestvije na grupnoj izložbi, “Slikarstvo i grafika mladih jugoslovenskih umjetnika”, koja će obići više gradova: Beograd, Tunis, Rabat, Kazablanka, Alžir, Malin (Belgija). Markuš je odabrao izvrsnu reprezentaciju: Nives Kavurić Kurtović, Dragoš Kalajić, Predrag Nešković, Dušan Otašević, Slobodan Slovinić, Kemal Širbegović, Mehmed Zaimović, Mersad Berber, Stevan Knežević, Virgilije Nevjestić, Živko Đak, Miodrag Nagorni. Slovinić je bio jedini predstavnik iz Crne Gore, ali je to u našim medijima, prošlo bez veće pažnje, iako je izložba imala odličan prijem kod publike, medija i kritike. Nažalost, slijedeće (1970), umire njegov otac Ante, penzionisani profesor, dugogodišnji novinar, prvi šef protokola Republike Crne Gore i sekretar Matice iseljenika Crne Gore.

Tragajući za narativno-tekstualnom potkom, a želeći na nekin način da ostvari kontinuitet sa prethodnim ciklusom, koji je sadržao mitske priče, Slovinić se tematski veže za narodne pripovjesti i kazivanja, a u fokusu su: đavoli, vampiri, vještice, vukodlaci, sablasti, čudovišta. Prisjećajući se brojnih zastrašujućih priča iz djetinjstva, Slovinić počinje da vizuelizira ta nestvarna bića, tretira ih kao živa stvorenja, kao homoidno-zoomorfne utvare. Tekstualnost je bila samo inicijalna kapisla, samo puki okidač, Slovinić stravičnu pojmovnost, uz podsvjesno-maštovite porive, uspjeva crtački da prikaže kao živa čudovišna stvorenja, involvirajući ih u neke neutralne ili poluapstraktne ambijente. U kompozicionoj postavci, u središnjici je usidrena unisona figura, koja zauzima 2/3, a pozadina 1/3 platna. Pod tadašnjim aktuelnim uplivom “op-arta” i “pop-arta”, Slovinić u mizanscen svojih kompozicija, inkorporira crno-bijele i kolorne rastere, preplete, šrafure, meandre, šah-polja, koji imaju izvjesnu ornamentnu funkciju, poput naših srednjevjekovnih fresaka. Na osnovu brojnih skica i crteža, Slovinić je krenuo u intenzivno stvaranje uljem na platnu, na prilično velikim formatima, a djela su nastajala u jednosobnom stanu, u dijelu grada Preko Morače. Bojena skala je razvijena i bogata, hromatska materija pastuozna, nanosi rustični, a suprotstavljene su im lazurne, ravne i monohromne partije. Figure su suzdržano volumenozne, a pozadine neutralne. Slike iz tog ciklusa baštine izvjesna iskustva kolažnog postupka. Prve tri slike koje je stvorio u okvru “Stravičnog ciklusa”, uputio je Zoranu Markušu za međunarodnu izložbu, a kada su slike vraćene, Aco Prijić je Slovuiniću priredio (1972) samostalnu izložbu u Modernoj galeriji u Podgorici. Između ostalih izložene su slike: “Đavo”, “Čudovište”, “Škorpion”, “Sablast”, “Avet” i dr. U uvodnom tekstu kataloga izložbe, Prijić između ostalog konstatuje, da je Slovinić, prvi u Crnoj Gori, supstituisao i javno prezentirao kolažne cjeline. Uslijedila je potom (1973), samostalna izložba u Santa Mariji u Budvi.

4.   CIKLUS “LJEPOTICE, ZAVODNICE, ČUDACI” (1973–1977)

U Titogradu se (1973) rađa njegovo drugo dijete, sin Aleksandar Saša, porodično živi i stvara u jednosobnom stanu preko Morače, u Bulevaru Lenjina na 4 spratu, povremeno stvara i u jednoj sobi u stanu svoje majke u ulici Slobode 24. Slovinić nastavlja da vrijedno radi, između ostalog, napravio je dvije slike malog formata, “Bludnica u nirvani” (1972) ulje platno (50×50) i “Razapeti plodonoša” (1973) ulje platno (50×50), i izložio ih na Tradicionalnoj izložbi ULUCG-a. Može se konstatovati, da su ta dva rada, pored ostalih faktora, bila prekretnica za njegov slijedeći, nov način slikanja, njegovo definitivno opredjeljenje za ljudsku figuru, te izbor nove tematske potke.

Slovinić, prvi put odlazi (1974) u razvijenu Evropu, kako bi se u zapadnom Berlinu, upoznao sa najnovijim tehničko-tehnološkim načinom organizovanja i funkcionisanja muzejskih i galerijskih prostora, te sa načinom prezentacije eksponata. Nakon obilaska najznačajnijih institucija, pregledao je i manje poznate, spoznao je osim funkcionalnog faktora, izuzetno veliki broj vrhunskih umjetničkih djela, od prahistorije do modernog doba. Bio je oduševljen neposrednim iskustvima. Svakako, u slobodnom vremenu, saznao je kako funkcioniše jedna od evropskih metropola. Bio je fasciniran velegradskim ustrojstvom, redom, smirenošću, pristojnošću, ljubaznošću ukupnog građanstva. Upoznao je kako teče život u kafeima, bistroima, restoranima, noćnim klubovima, ali i na otvorenim prostorima, na bulevarima, trgovima. Ono što su kod nas bile tabu teme, odavno je shvatio, defakto lažni moral, u Berlinu je to bio običan i sasvim normalni život. Niko se nije sablažnjavao nad razgolićenim ženskim tijelima na reklamnim panoima, porno-buticima, časopisima, lascivnim fotosima i polu nagim damama na ljubavnim mjestima. Sve je to bila apsolutno normalna svakodnevica. Ukupan taj opušten i smiren životni turnus, između svega ostalog, uticao je inicijalno, da se Slovinić tematski usmjeri prema aktuelnom ciklusu “Ljepotice, zavodnice, čudaci”, a u epicentru zbivanja su tipološki, osobe koje se bave ljubavnom trampom i ono oko tog fenomena.

U stvaralačkom zanosu, Slovinić skicira, pravi brojne crteže, a zatim pristupa slikanju uljem na platnu na velikim formatima. Potencirajući crtačku matricu, on brzosušećom bojenom materijom, shematski izvlači osnovnu figuralnu arabesku, a raniji pastuozni načina slikanja, zapravo nanošenja boje špahtlom u gustim nanosima, zamjenjuje lazurnim načinom slikanja, uz pomoć četki, sa manje bojenog pigmenta i obilnom količinom rastvarača. Forme i oblici su fino modelovani, hromatika je gamna a atmosfera je sfumatna. U kompozicionom središtu, smještena je gigantizirana, robusna, pretežno ženska, ali i muška figura a smještene su u neki izmaštani, primorski ili pak kosmogeni prostor. Uz ekspresivno i asocijativno slikanu figuru i pejzažni mizanscen, kao sasvim kontrapunktni element, involviran je neki simboličan atribut, islikan vrlo objektivistički i precizno poput starih majstora, kao: jabuka, balon, pehar, konopac, trska, burgija i slično. To je sasvim svjesno naglašena, šokantna veza između irealnog i realnog. Slike iz aktuelnog ciklusa su veoma kompaktne i likovno sadržajne, bez verbaliteta i narativnosti, osim nekih simboličkih naznaka. U dužem vremenskom periodu nastale su slike usmjeravajuće naslovljene, kao: “Samonikla u grču”, “Ukleta puritanka”, “Ukroćena madam”, “Madonin preobražaj”, “Otuđena dona”, “Jabuka za Adama”, “Oproštaj za Evu”, “Fanatik u naponu” i dr. Posebnu cjelinu, čine desetak poprsnih, uslovno rečeno portreta, fizionomija, rađenih indentičnim stilom kao i cjelokupan ciklus, a predstavljaju profesionalne karaktere: “Poeta”, “Kompozitor”, “Filozof” i dr.

Uslijedile su (1977), dvije samostalne izložbe, u titogradskom Umjetničkom paviljonu i u budvanskoj Modernoj galeriji. Izlagao je na više kolektivnih izložbi, od kojih je bitno učešće na 8. Likovnom salonu “13 Novembar” (1974), kada za sliku “Fanatik u naponu”, dobija otkupnu nagradu salona, a (1977) primio Nagradu “Oslobođenja Titograda” za slikarstvo.

5.   CIKLUS “MADONE, PREDOSJEĆAJ STRADANJA” (1978–1981)

Slovinić je (1978), od samog formiranja, izabran za sekretara Odbora za likovnu umjetnost pri Crnogorskoj akademiji nauka i umjetnosti, a odborom je tada predsjedavao Vojo Stanić. Slovinić je veoma aktivan na više polja, nastavlja neumorno da stvara, (1978), kreće u novi turnus, otpočinje rad na ciklusu “Madone, predosjećaj stradanja”. Studijski duže boravi (1979), u Bagdadu, upoznaje staru istočnjačku kulturu i umjetnost. Iste godine koristi stipendiju Fonda za unapređenje likovne umjetnosti “Moša Pijade”, studijskim boravkom u Parizu, u “Cite Internationale des Arts”. Nažalost, (1979) postaje za Slovinića izuzetno tužna i nesrećna godina, u Titogradu umire njegova majka Dobrila, penzionisani profesor, to ga pogađa kao grom, ostao je relativno mlad, bez oba roditelja, a zatim je Crnu Goru, uzdrmao katastrofalni zemljotres, prouzrokujući ogromnu pustoš.

Zasigurno, izuzetno bremeniti događaji, usmjerili su Slovinićeve stvaralačke porive, posebno ka mučeničkim ženskim stvorenjima, a osobito prema velikoj i plemenitoj Majci, Blaženoj Madoni. Njegova nježna majka, i voljena supruga, imaju u tom ciklusu primarne uloge. Tragajući za životnom istinom, Slovinić dolazi do zaključka, da je majka najveća mučenica, ona nosi sav bol i patnju u stvaranju i održavanju života. Majka je morala biti razapeta, kao najveći simbol mučemištva, i upravo zato, Slovinić Majku pozicionira na križu.  Sada već po pravilu, ulazeći u novi period, Slovinić pristupa ispitivanju kompozicije, skicira, crta, a kada crtački globalno pripremi ciklus, pristupa kontinuirano slikanju uljem na platnu. Svakako, paralelno, on pravi crteže kao samostalne komade, radi akvarele i grafike. Slikarstvo se neosjetno pretače iz ciklusa u ciklus, ali uz drugačije likovne uzanse. Slovinić već (1978), stvara nekoliko veoma karakterističnih slika za aktuelni ciklus, sa vezom na prethodni, “Izbačena dama” i “Ukroćena goropad”. Kompoziciono, u središtu zbivanja je dominantna ženska figura, u nekom izmaštanom, mediteranskom ambijentu, ili sfernom kosmogenom prostoru. Na opsežno podslikanoj podlozi, Slovinić u dugom stvaralačkom procesu, tankim i širokim četkama, slikarski fino modeluje oblike i forme tretirane figure, naglašavajući korpusne strukturalitete, izmaštanu koštanu konstrukciju i dezinkarnirano mišićno tkivo. Specifično slikane strukture, samo prividno imaju vezu sa stvarnom anatomijom ljudskog tijela, one su maštovito i likovno sublimirane do autorske prepoznatljivosti. Sve pliva u toploj i finoj gamnoj atmosferi, a bačena svjetlost, mjestimično kupa korpus. Izražena je smjena svijetlog i tamnog, figure su naglašeno volumenozne, a izražena je i dubinska prostornost. U tom ciklusu, sa paradigmatskom vezom za njegovu životnu saputnicu, ključne slike iz (1980) su: “Petrovačka Madona”, “Ljepotica sa Katiča”, a slijede još dvije slike iz (1981), autobiografskog karaktera: “Mučenje Madone” i “Tragični Homo”. Sastavni dio tog ciklusa su nekoliko manjih slika, inspirativno vezanih za tipološke i autobiografske porive: “Velika glava”, “Mudra glava”, “Usijana glava”, “Šuplja glava”.

Za Slovinića je (1980) godina bila vrlo dinamična, u stvaralačkom i društvenom smislu. Te godine, dobija prvu nagradu za slikarstvo na XIII Zimskom salonu u Herceg-Novom. Izabran za predsjednika Predsjedništva, ULUPUCG-a, u Titogradu. Boravi sa članovima ULUCG na studijskom putovanju ponovo u Grčkoj, tu su Solun, Korint, Mikena, Epidaurus, Delfi, Atina. Boravi u Likovnoj koloniji u Ečki kod Zrenjanina. Dobija treću nagradu za crtež, Druga izložba savremenog crnogorskog crteža, Titograd. Konačno, po pozivu, prvi put izlaže (1981) samostalno u Beogradu, u galeriji Kolarčevog narodnog univerziteta, prezentirajući uspješno radove iz aktuelnog ciklusa.

6.   CIKLUS “STRADANJE” (1982-1985)

U predvorju novog ciklusa, zasigurno su dva rada iz prethodnog predosjećajnog, iz (1981): “Mučenje Madone” i “Tragični Homo”. Slovinić (1982), studijski duže boravi u Moskvi. Nakon povratka, otpočinje velika kalvarija za porodicu Slovinić. Oboljelu mezimicu  Spomenku, otac i majka, odvode na Novi Beograd, u Institut za majku i dijete. Nakon uspostavljanja dijagnoze, otpočinje duga i teška borba za opstanak. Nakon kraćeg liječenja, Slovinić (1982), bez uputa i bez materijalnih sredstava, odlazi sa porodicom u Pariz. U južnom dijelu grada, u Vil Žifu, u specijalizovanoj klinici, nastavlja se liječenje kod poznatog doktora Matea. To je preduga i preteška godina, velikih muka i užasnog stradanja. Oko opšteg snalaženja pomažu mu dobri ljudi i prijatelji, (Dragan Crnjanski, Drago Dedić, Miško Vujisić, Sveto Jurić, Iv Leblond) i drgi. Madam Brino mu obezbjeđuje dugi boravak (1982) u “Cite Internationale des Arts” u centru Pariza, na obali Sene, preko puta ostrva San Lui, nadomak crkve Notr Dam, da bi mogao da stvara. Prijatelji mu (1982), organizuje unaprijed planiranu samostalnu izložbu u titogradskoj Modernoj galeriji, izlaže ciklus “Madone predosjećaj stradanja”. Slovinić je sa suprugom i devetogodišnjim sinom, permanentno na relaciji, sjeverno predgrađe, gdje koriste stan, do Citea i bolnice u južnom predgrađu. Potpuno raspeti, i on i supruga su na ogromnom iskušenju i velikim mukama, ali nada u ozdravljenje, održava ih u životu. Pored svih muka, Slovinić u Siteu (1982), otpočinje rad na bremenitom ciklusu “Stradanje”. Kroz svoju tragediju, osjetio je tragediju cjelokupnog ljudskog roda, bezizlaznost nestajanja, tragičnost života. Shvatio je da je život ogromna patnja i veliko STRADANJE, koje je vrijedno samo ako iza njega ostanu tragovi života, postojanja i stvaranja. U novom ciklusu, on produbljuje svoj stav da je Majka istinska mučenica, tako da Madonu prikazuje raspetu na krstu, sa svojim porodom, koji je u neposrednom okruženju. Slovinić promišlja globalno o istinskom stradanju, anticipirajući svoju majku, suprugu, a potom i sve majke ovoga svijeta. Na temu stradalništva, on pravi bezbroj skica, crteža perom i tušem, krejonima u boji, radi kolaže, kao potpuno samostalne cjeline. Otpočinje da slika uljem na platnu, na velikim formatima, u totalnom magnovenju, na ivici sna i jave.

Slovinić u pripremi i tokom rada unosi mnogo novina. Prije svega to se odnosi na tematsku ravan. Ranije su u centru zbivanja bile madone, dame, žene, besprekorno koloristički slikane u gami, bile su to slike kojima je dominiralo jedinstvo harmonije. Njegov aktuelni temat je stradanje familije, univerzalističko stradanje ljudskog roda. Tu su izmučene majke, žene i djeca, bespomoćni ljudi koji vape u svojoj nemoći, sudbina je turobna i neumitna. To su figure probodene oštrim trskama, koje asociraju na medicinske igle, tu su konopi kojim su te unesrećene figure vezane, sputane, izmučene, nema im spasa i smiraja. Druga velika novina je u kompozicionoj postavci, sada su na slici komponovane, dvije, tri pa i više figura, umjesto jedne postavljene centralno. Sada je kompozicija pomjerena iz centra, ne neki način sve je pomjereno i dekomponovano, ali je sve i dalje u idealnoj ravnotezi, sve je izbalansirano. Treća novina je kolorističko osvježenje, to su sada slike koje u pojedinim partijama zvuče skoro fovistički. Međutim, njima vlada harmoničnost iako je potencirana polihromnost. Crtež je naglašen crvenom i oranžom, što figurama daje plamteći izgled. Modelovanje formi je definisano toplim, sjenke hladnim tonovima, a bijelom je slikana intenzivna svjetlost. Figure su ranije utapane u pozadinu, sada su potpuno isturene, iskaču iz rama, a pozadina je fluidna i neutralna, potencirana je treća dimen­zija i dubinska prostornost. Na slici se stalno smenjuje svijetlo i tamno, čas na pozadini čas na figuri. Potezi četkom su energični, gestualni i vidni, bojena materija je pastuozna, a površina rustikalno-taktilna. Sva djela iz ovog ciklusa odlikuju se ekspresionističkim duhom. Slovinićevo slikarstvo, i dalje je osobeno, prepoznaje se ista stvaralačka ruka, ista snaga i likovno-energetski naboj.

Slovinić (1983), postaje član  Maison des Artistes u Parizu, obezbijeđuje dozvolu boravka i dozvolu za rad. Iste godine dobija nagradu za slikarstvo grada Bresey, VIII Internacionalni salon A.C.A.M.,  Bresey u Francuskoj. Na veliku žalost, proljeća (1983) u Parizu, u bolnici ih zauvijek napušta njihova kćerka. Porodica Slovinić, skrhana se vraća u Crnu Goru. U Titogradu se (1983), useljejavaju u novi konformni stan u Bloku 5, a u intimnom atelje u stanu, stvorene su prostorne mogucnosti za slikanje. Slovinić nastavlja da radi na slikama, crtežima, perom tušem i krejonima u boji, kao i grafikama, iz ciklusa “Stradanje”, u Titogradu i Budvi u svom ateljeu. Ciklus nije obiman, sadrži petnaestak slika velikog formata u uljanoj tehnici, među kojima su: “Igra po Mateu”, “U stavu Madone”, “Veliko stradanje”, “Polednje stradanje”, “Istrajanje do Beskraja”, “Na ivici očaja”, “Veliko iščekivanje”, “Pokušaj sjedinjenja” i dr. Uz njih, Slovinić je naslikao petnaestak slika malog formata na prepariranom kartonu, poznatih francuskih i drugih ličnosti, među njima: “Napušteni Napoleon”, “Svirajući Burvil”, “Tužni Fernandel”, “Opušteni Žan Pol Belmondo”, “Čučeća Brižit” i dr.

Slovinić (1984), organizuje samostalnu izložbu u Galeriji Jugoslovenskog kulturnog centra u Parizu, izlaže ciklus “Stradanje”. Isti ciklus izlaže u  galerijama u Kotoru, Budvi, Herceg Novom i Zagrebu (1985). Dobija (1984) nagradu Fonda “Moša Pijade”, XVIII Likovni salon “13 Novembar”, Cetinje. Slovinić je (1985) izabran za predsjednika Predsjedništva Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore. Slijedeće, jubilarne (1986), Slovinić sa saradnicima, objavljuje prvu reprezentativnu, jubilarnu monografiju “ULUCG (1946-1986)”, vrlo značajan poduhvat.

7.   CIKLUS “LE CORPS” (1984-1995)

Nakon turobnih godina i velikog stradanja, Slovinić je ipak kontinuirano nastavio da stvara u Titogradu i Budvi, te da izlaže samostalno i kolektivno. Otpočinje rad na novom veoma obimnom ciklusu “Le Corps”, na kome će raditi veoma dugo, više od deset godina, i u okviru kojeg će nastati mnogobrojna djela, slike, crteži, grafike. Naziv ciklusa je preuzet iz francuskog jezika “tijelo”, pošto oni nemaju jedninu za taj pojam, na kraju je “s” “le corps”, “Tijelo”. Ciklus je paradigmatski personalizovan, s toga su velika početna slova “L” i “C”. U prethodnim ciklusima, Slovinić je imao neki inspirativni smisaono-tekstualni fundament, na kome je gradio djela. Slike su uvijek bile naslovljene asocijativnim, kraćim ili dužim nazivima. Izmoren ranijim fazama i naslovima, a osobito “Stradanjem”, Slovinić je nakon određene analize, došao do zaključka da novi ciklus, nazove univerzalnim, “Le Corps”, te da slike budu označene samo numerički. Zapravo, Slovinić se čisti mentalno, eliminiše tekstualnost i naraciju, odlučio je da ide samo na likovne uzanse, kompoziciju, crtež, oblik, formu, dinamiku, kolorit, valere, duhovnost, emociju. Nije morao da luta za kreativno-likovnim podsticajem, nalazio se u neposrednom okruženju, mentalno-korpusni sustav njegove vječne izabranice, bio je istinski model za sve njegove buduće ciklusne varijacije. Ovo još jednom evidentno potvrđuje činjenicu, da je ukupan Slovinićev stvaralačka opus, proizašao direktno iz autorovog habitusa, iz njegovog oka, mentalnosti, emocija, genetskog koda i iskustvenosti.

Svaki Slovinićev aktuelni ciklus prate brojne skice, tekstualni zapisi, idejno-tehničke bilješke, crteži kao priprema za buduće slike, te posebno crteži perom tušem, kolornim krejonima, kao samostalni radovi, grafike, akvareli, gvaševi, a katkada i specifičani “konceptni dosjei ciklusa”, skica-tekst, kao knjige snimanja. Svakako, aktuelni ciklus “Le Corps”, obilato je praćen svim tim sadržajima, a posebno velikim brojem crteža, kao samostalnim djelima. Slovinić je na svojim najnovijim radovima, u strogi centar zbivanja, inkorporirao tijelo žene u pokretu, u dinamičnom stavu. I u ranijim stvaralačkim periodima, Slovinić je stvarao diptihalne i triptihalne kompozicije, ali u ovom aktuelnom, do punog izražaja su došli, pored brojnih solitudnih, upravo diptisi i triptisi, jer su na njima prikazane rotirajuće sekvence, odnosno dinamični stavovi, jedistvenog pokreta. U suštini, model, korpus se rotira u svojoj poziciji, ili je korpus u stanju mirovanja, a oko njega rotira, pomjera se autor i posmatrač. U toj rotaciji, jedinstveni model, emituje brojne sekvence, upravo je to izuzetna likovna paradigma za kreativno-stvaralačke poduhvate. Kako bi ukupan ciklus doveo do globalne univerzalnosti, Slovinić je korpuse obezličio, lišio ih je konkretnog personaliteta, ali ti korpusi su životni, umni, misleći i duhovno-emocionalni.

Svakako, prva značajna slika iz tog ciklusa, ostvarena je (1984) u uljanoj tehnici, kao i sve naredne, sa nazivom: “Tri gracije”, triptih (3.00×1.20), bila je vlasništvo “Jugobanke” Podgorica. Zatim slika “Tre sorele” iz (1985), triptih (2.70×1.20 bila je vlasništvo “Industrijeimport” Podgorica Zatim počinje ukidanje naziva, triptih “Le Corps XL” (1986), (3.00×1.00), zatim triptih “Le Corps LX” (1986), (2.40×1.00) obje u “Crvenj komuni” Petrovac. U nastavku, ostvareno je još nekoliko triptiha u ulju, “Le Corps I” (1988), (2.70×1.20) u prvatnom vlasništvu, u dvije varijante, zatim triptih “Titani” (1988), (rijetke muške figure) (2.10×1.00), pa triptih “Tri faze” (1988), (2.10×1.00), obje vlasništvo “Investbanka” BGD, u Baru. Na ovim velikim triptihalnim djelima, sekvencijalne figure su smještene u neki primorski ambijent, sličan Budvi, Pržnu ili Petrovcu. Na tim slikama, figure su u prvom planu, a pozadina je fluidna, sa veoma produbljenim horizontima. Naravno, njih su pratile brojne slike galerijskog formata, a najveći broj je uglavnom otuđen. Na tim prvotnim radovima, Slovinić “zapunjava”, slika kompletnu tretiranu površinu, i figure i pozadinski isječak. Međutim, u daljoj razradi i slijedećim djelima, Slovinić čisti potpuno pozadinski isječak, ostavljajući čisto bijelo preparirano platno kao pozadinu. Zapravo, on sa gustog i pastuoznog načina slikanja, lagano prelazi na potpuno likidan, transparentan i prozračan način slikanja figura. Znači, sa malo pigmenta i mnogo rastarača, on slika figure na bijelom grundiranom platnu, a zatim finom četkom i terakotno-crvenom, mjestimično naglašava crtačku matricu. Ta intenzivna bjelina pozadinskog isječka, daje simplificiranoj hromatskoj skali, izuzetnu zvučnost i rezonantnost. Sve slike iz tog perioda djeluju lako i prozračno, kao neki veliki akvareli, a suštinski su ulja na platnu. U tom opsegu nastala su brojna djela, kao “Le Corps 101” (1991), triptih (1.50×3.30) na dužoj pozajmici u Modernoj galeriji PG. Zatim unisona varijacija te slike iz iste godine (1.95×1.45), otkupilo Ministarstvo kulture Srbije u BGD (1994), za Muzej savremene umjetnosti. Slovinić slika sa izuzetnim energetskim i kreativno-likovnim nabojem, koji naprosto zrači iz svake slike. Taj njegov najzamašniji ciklusni interval, Slovinić je javnosti prezentirao na brojnim samostalnim i kolektivnim izložbama u zemlji i svijetu: Zagreb (1985), Titograd (1986), Petrovac (1986), Požarevac (1988), Topola (1989), Aranđelovac (1989), Kragijevac (1989), Budva (1990).

Uz kontinuirano stvaranje, Slovinić je angažovan i u drugim kulturnim aktivnostima. Tako je (1986) izabran za člana Savjeta, Jugoslovenske likovne manifestacije “Mermer i zvuci” u Aranđelovcu. Izabran je (1987) za člana Izvršnog odbora Fonda za unapređenje likovne umetnosti “Moša Pijade” u Beogradu. Izabran (1987) za predsjednika skupštine SIZ-a kulture Crne Gore. Porodici Slovinić se uz izuzetnu radost, rađa (1987) kćerka Milica u Titogradu. Boravi (1987) u Likovnoj koloniji u Lipovcu kod Topole. Dobija (1987) prvu nagradu za slikarstvo na XXI izložbi ceinjskog salona Jugoslovenske likovne umjetnosti “13 Novembar”, na Cetinju. Postaje (1987) član Galerije “Agaartha” u Parizu. Izabran je (1988) za člana Umjetničkog savjeta Jesenjeg salona u Banja Luci. Dobija (1988) Počasnu nagradu za slikarstvo na Internacionalnom salonu ’88, Saveza francuskih umjetnika u Parizu. Napušta (1988) radno mjesto u Republičkom zavodu za urbanizam i projektovanje u Titogradu. Posljednju godinu dana bio generalni direktor RZUP-a. Stiče (1989) svojstvo i status samostalnog likovnog umjetnika Crne Gore. Dobija (1989) nagradu za slikarstvo “Lefranc Bourgeois”, na XIV Internacinalnom salonu A.C.A.M., Bresey u Francuskoj. Dobija (1989) otkupnu nagradu za slikarstvo, 4. Bijenale “U svetlosti Milene”, Požarevac. Dobija (1990) “Trinaestojulsku nagradu” RCG za slikarstvo, i “Novembarsku nagradu” Skupštine opštine Budva za likovno stvaralaštvo. Izabran (1990) za predsjednika Savjeta Republičkog Fonda za kulturu. Boravi (1990) u Likovnoj radionici crteža “KK10”, Karlovačke industrije mlijeka, u Klenovici kod Novog Vinodolskog. Studijski boravi (1990) u Španiji u Barseloni. Slovinić će i dalje nastaviti da radi na svom obimnom i veoma upečatljivom ciklusu “Le Corps”. Nastaće mnogo radova, slika i crteža, biće prezentirani na mnogim samostalnim i grupnim izložbama, mnoga će biti otkupljena. Nažalost, u predvorju (1991), u vrijeme raspada Jugoslavije, mnoge će stvari promijeniti svoje tokove.

8.   CIKLUS “BESTIJARIJ” (1991–      ) (Nezavršen ciklus)

Slovinić će, za razliku od prethodnih stvaralačkih faza, nastaviti i dalje u dužem periodu da se bavi svojim obimnim ciklusom “Le Corps”. Nastajaće brojne slike, akvareli, crteži, grafike, a likovni izraz će se čistiti, transformisati i kristalizovati. Svakako, nastaviće da te nove radove prezentira na samostalnim i kolektivnim izložbama. Njegova umjetnost je u punom zamahu i dostiže uspješnu afirmaciju. Slovinića poziva TV Beograd, urednik Milivoje Begenišić želi da u Budvi, snimi emisiju o njegovom životu i radu. Kompletna TV-ekipa (scenarist, reditelj, asistent, snimatelji), dolaze u Budvu. Snimanje će trajati nedjelju dana, u ateljeu, u porodičnoj kući Slovinića na Veljoj vodi, na ostrvu Školju (Sv Nikola), Starom gradu, a Slovinić će ih svojim brodom, odvesti do taložno-nabranih morfoloških kamenih struktura, stjenovitih ponti, školjića, pjeskovitih plaža i vala, zapravo do Slovinićevog neiscrpnog inspirativnog vrela. Kada je emisija bila gotova, emitovana je (1991) na prvom programu TV Beograd, Zaostavština za budućnost, “Crnogorski slikari Slobodan Slovinić i Dušan Jeknić”, autora Milivoja Begenišića. Otpočeli (1991) radovi na Monografiji Slobodan Slovinić, autor dr Irina Subotić, boravi nedjelju dana, u ateljeu u Budvi i Podgorici, detaljno sagledava Slovinićevo stvaralaštvo. Urađena je glavni tekst, biografija i bibliografija, rezime preveden na četiri jezika, snimljeni slajdovi, bio je to puni Slovinićev uspjeh.

Ukupna Slovinićeva životno-stvaralačka odiseja, prmanentno je bila u drastičnim mjenama dobra i zla, zapravo poslije mirnih i sadržajnih perioda, nastuple su burne promjene, lični potresi i tragedije ili sveopšte ljudske muke i nevolje. To je upravo vrijeme burnih događanja, velikih svađa naroda, nacija i vjera, građanskog rata i raspada jugoslovenske države. Uzdrman je Balkan, međunarodne sile pokazale su dodatno svoje interese, predstojao je dugi period velikih patnji i muka. Slovinić je iz mješovitog braka, otac katolik sa crnogorskog primorja, a majka pravoslavna iz šumadijskih krajeva, građanski tolerantno vaspitan, uz poštovanje svih naroda, nacija i vjera. Izuzetno teško ga je pogodio raspad prelijepe, uređene i sigurne države, a odgovornim je smatrao kako domaće elite, tako i inostrane moćnike. U tom suludom i pogibeljnom vremenu, Slovinić otpočinje (1991) da radi na ciklusu “Bestijarij”. Za razliku od prethodnih, nije radio crtačke skice, već je neposredno na manjim prepariranim kartonima, otpočeo svojevrsnu kreativno-likovnu igru, gusto hromatsko naslojavanje, struganje, grebanje i likidno islikavanje partija. Hromatska skala je u potpunosti simplificirana, crna, siva, bijela, terakotna. Iz tamnog središta, iz samog grotla, počele su da se pojavljuju neke čudesne zoomorfno-homoidne utvare, unisono-životinjski korpusi, dvoglave beštije zloslutnih likova, koje asociraju ljudskim. Dvije prvotne beštije, multiplikovale su se poput ćelija kancera, u slijedećih šest većih, a zatim su počele da se razvijaju nove, mnogo veće, svjetlijeg tonaliteta, ukazale su se u osvit mirnijih dana, na razrušenim horizontima. I tu se ciklus zaustavio, crne misli su čilile, a slike ratnih pogroma su blijeđele. Bilo je to kao ružan san, novi dani, mir i sloboda unijeli su neke nove optimističke porive. Nažalost, radovi nikada nijesu izašli iz ateljea i nijesu prezentirani javnosti. Ko zna, možda jednog dana.

Nastavljaju se afirmativna događanja u Slovinićevom stvaralačkom životu. Organizovana je (1993) jubilarna izložba, Slobodan Slovinić, (30) godina rada (1961-1991), (100) slika i (80) crteža: Budva, Moderna galerija; Cetinje, Umjetnički muzej Crne Gore, Plavi dvorac; Podgorica, Galerija Nesvrstanih zemalja, Dvorac Petrovića; Beograd, Umetnički paviljon “Cvijeta Zuzorić” (1994). Milivoje Begenišić, snima jubilarnu izložbu u Beogradu, razgovara sa autorom, te na osnovu naknadnih snimanja u Slovinićevom budvanskom ateljeu,  formira emisiju samo o Sloviniću. Nova emisija prikazan je (1994) na drugom programu TV Beograd, Zaostavština za budućnost – “Slobodan Slovinić”, autora Milivoja Begenišića. Emitovana (1993) emisja TV Crne Gore na prvom programu, “U pohode Slobodanu Sloviniću”, autora, istoričara umjetnosti Labuda Jovanovića. Te godine, objavljena je knjiga “Ko je ko u Crnoj Gori” (Slobodan Slovinić), izdavač Korporacija “Zolak & Zolak”, Budva. Objavljena (1994) knjiga razgovora “Znakovi vremena” (Slobodan Slovinić), novinara i publiciste Ranka Pavićevića.

9.   CIKLUS “MILEŠEVSKI PRIZORI” (1994–1995)

Slovinić će nastaviti da stvara, prezentiraće (1994) radove iz ciklusa “Le Corps” na više samostalnih izložbi, Podgorici, Moderna galerija, Budva, Galerija “Smit”, kao i na brojnim kolektivnim izložbama, u zemlji i svijetu. Ustanova za kulturu i obrazovanje iz Prijepolja, pozvala je u ime Umjetničkog savjeta, slikara Slovinića da učestvuje septembra (1994), u radu internacionalnog saziva XXI Umjetničke kolonije “Mileševa”, što rado prihvata. Kloniji su vodili, osim predsjednika Đorđa Kadijevića, istoričari umjetnosti, Sreto Bošnjak i Nikola Kusovac. Pozvani umjetnici: Miodrag Vujačić Mirski, Vasa Dolovački, Marija Dragojlović, Mihailo Đoković Tikalo, Miodrag Živković, Mirko Kovačević, Zoran Pavlović, Slobodan Slovinić, Mladen Srbinović i inostrani učesnici. Učesnici su boravili (15) dana u hotelu “Mileševa”, kolonija je simpozijalnog karaktera, u toku dana su upoznavali kulturno-istorijske vrijednosti Prijepolja i okoline, a uveče su vođene duge rasprave o umjetnosti. Umjetnici nijesu morali da stvaraju, već su bili obavezni da iduće godine u septembru, učestvuju na zajedničkoj izložbi sa jednim svojim djelom.

Zadovoljan izuzetnim boravkom, prepun raznovrsnih utisaka, Slovinić se varaća u Budvu, i tako su (1994), otpočeli radovi na novom ciklusu “Mileševski prizori”. Slovinić je oduševljen manastirom “Mileševa” i Bijelim anđelom, kao i brojnim predstavama anđela u priprati i naosu, i nazvao ga je tokom rada “Anđeoskim manastirom”. Kao po pravilu, Slovinić počinje da pravi male skice, krejonom, perom, tušem, akvarelom. Kreće u eksperiment sa jednom triptihalnom kompozicionom scenom, u sredini je ženska figura raširenih ruku, u bolu i patnji kao na krstu, a sa lijeve i desne strane su dva anđela u sfernoj površi, žele velikoj mučenici, Majci da izraze sućut i da joj ublaže patnju, a ispod je panoramski prikaz bedema i sakralni objekat koji asocira na mileševsku svetinju. Bio je to “Prizor prvi”, ali Slovinić nastavlja da istražuje, figure se pomjeraju, centralna rotira, a bočne se prilagođavaju u zasvođenoj ljuski, kao pod crkvenim svodom, stvoren je “Prizor drugi”. U slijedećoj sekvenci rađa se “Prizor treći”, pa “Prizor četvrti” i završni “Prizor peti”. Međutim, Slovinić je tek tada ušao u veliko prečišćavanje, sublimiranje i definisanje svih pet triptihalno-stvoriteljskih prizora. Nastaju više prizornih varijanti, preko malih do velikih crteža perom, tušem te kolornom lavažom, a zatim se pojavljuju pet velikih crteža krejonima u boji, pet akvarela, pet grafičkih listova, sveukupno (50) autorskih komada. Slovinić je permanentno stvarao, gotovo čitav period od godinu dana svoje “Mileševske prizore”. Bio je veoma zadovoljan ostvarenim rezultatima.

Slijedeće godine, osim izuzetnih stvaralačkih napora, Slovinić je aktivan na više polja, boravi (1995) u Likovnoj koloniji u Ovčar Banji, kod Čačka. U okviru zajedničke izložbe (1995) u Domu Revolucije u Prijepolju, Slovinić izlaže jedan rad, a uz saglasnost umjetničkog savjeta, posebno prezentira komletan ciklus “Mileševski prizori”, kao posebnu samostalnu izložbu. Jednoglasnom odlukom žirija i umjetničkog savjeta, Slovinić dobija plaketu “Beli anđeo” kao najuspešniji učesnik likovne kolonije “Mileševa 94” u Prijepolju, po prvi put jedan crnogorski učesnik, dobija to značajno srpsko priznanje. Nažalost, nagradu nije mogao da primi lično u Prijepolju, već je u njegovo ime preuzela supruga. Zapravo, Slovinić organizuje (1995) samostalnu izložbu u Galeriji Jugoslovenskog kulturnog centra u Parizu, izlaže crteže iz ciklusa “Le corps”. Boravi istovremeno na usavršavanju u “Cite International des Arts” u Parizu. NIN-ov likovni kritičar Djorđe Kadijević, proglasio je u tradicionalnoj novogodišnjoj anketi, samostalnu izložbu Slovinića u Parizu za jednu od deset najboljih u protekloj godini, što je bio veliki uspjeh.

10.  CIKLUS “PARISKI ZAPISI” (1995–1997)

Slovinićev dvomjesečni boravak u Parizu, ponovo u “Cite International des Arts”, pokazaće se izuzetno značajnim i veoma plodnim za njegov stvaralački rad. Prati svoju izložbu u kulturnom centru, obilazi brojne muzeje, galerije, vidio je mnoge aktuelne izložbe, upoznao je gotovo sve kvartove, trgove, bulevare, ulice, pariska znamenja, upozna mnogo umjetnika i kolega, a posebno se tada druži sa svojim velikim prijateljem, slikarem Dragom Dedićem. Precizno vodi dnevne zapise, fotografiše, skicira, bilježi pojedinačne detalje, saživio se sa pariskim životno-kulturnim pulsiranjem. U veoma prostranom ateljeu i dnevnom boravku, u kojem je prije nekoliko godina duže boravio, otpočinje (1995) sa velikim stvaralačkim zanosom da radi na ciklusu “Pariski zapisi”. Slovinić je permanentno vezan za ljudsku figuru, zapravo, ovog puta, to je svojevrsan, univerzalistički ženski korpus, koji u aktuelnom ciklusu, ima primarnu ulogu. Slovinić je u svom sinopsisu, osmislio (50) zaleđenih sekvenci ukupnog pokreta, kao na filmskoj traci. U cjelokupnom ciklusu egzistira (10) nizova sa po (5) sekvenci. Korpus je uvijek situiran u nebeskoj, gornjoj zoni, a u donjem dijelu, na horizontu se smjenjuju poznata pariska zdanja, Trijumfalna kapija, Notr Dam, Ajfelova kula, Sorbona, Panteon, Opera i dr. Kreativno-likovni zapis otpočinje sa figurom koja je sklupčana, ufašana i trakama vezana za tlo. U prvih (5) sekvenci, počinje lagano da se oslobađa, opušta, podiže i kleči. U slijedećih (5) figura sjedi, proteže se, zatim ustaje, izdužuje se, premeće, sprema se za uzlet. Pariska znamenja postaju sitnija, kordoni pucaju, figura se oslobađa faša, slobodna je, uzlijeće se sferne zemljine površine ka nebu i kosmičkim prostranstvima. U prostranom ateljeu, Slovinić je na akvarel papiru u blokovima, vrlo nadahnuto supstituisao pedeset izuzetno ekspresivnih skica-crteža ženskog korpusa, perom tušem i terakotnim krejonom. Istovremeno, odabrao je i skicirao pedeset poznatih objekata, vrhunskih pariskih dragulja. Ti kreativno-likovni zapisi, i nekoliko dnevničkih svesaka, činili su osnovno jezgro buduće Slovinićeve knjige “Pariski zapisi”, te serijala od pedeset posebno rađenih crteža, koji su realizovani perom i tušem na akvarelskom papiru. Nakon povratka u Crnu Goru, Slovinić će par godina veoma intenzivno raditi na projektu “Pariskih zapisa”. Paralelno, on će izlagati samostalno svoje radove iz prethodnog ciklusa “Mileševski prizori”, u Budvi, Novom Sadu, a učestvovaće i na brojnim klektivnim izložbama. Istoričar umjetnosti Đorđe Kadijević će, aprila (1996) u NIN-u, napisati izvanredan kritički tekst o “Mileševskom ciklusu”.

Slovinić (1996) doboja poziv i učestvuje na reprezentativnoj izložbi “Slikarstvo prizora”, autora Đorđa Kadijevića, zajedno sa najeminentnijim umjetnicima figuralnog slikarstva: Mića Popović, Vojo Stanić, Aleksandar Luković, Olja Ivanjicki, Miodrag Vujačić Mirski, Zoran Pavlović, Ljubodrag Janković Jale, Milić od Mačve, Mihailo Đoković Tikalo, Dragan Mojović, Slobodan Slovinić i dr. Boravi (1996) u Likovnoj koloniji “Naftagas” u Bečićima kod Budve. Emitovana (1996) emisija TV Crne Gore na trećem kanalu “U ateljeu kod Slobodana Slovinića”, autora Vesne Majher. Boravio (1996) u Italiji u Riminiju i San Marinu. Emitovana (1996) emisija Radio Beograda “Gost drugog programa slikar Slobodan Slovinić”, autora publiciste Miloša Jevtića, koji će kasnije pripremati posebnu publikaciju o Slovinićevoj umjetnosti. Objavljena (1996) knjiga istoričarke umjetnosti Ratke Ćetković “Likovni život” kritike, prikazi, članci, (Slobodan Slovinić). Objavljena (1997) knjiga autora Budislava Kralja i Novaka Vukčevića.”Ko je ko u kulturi Crne Gore”, I izdanje, (Slovinić). Boravi (1997) u likovnoj koloniji “Kopaonik ’97”, Kruševac. Konačno je (1997), objavljena  knjiga “Pariski zapisi” (50 literarnih i 50 likovnih zapisa), a knjigom Slovinić obilježio (35) godina stvaralačkog rada. Snimljen (1997) kratkometražni film “Meditationes Parisiorum”, po crtežima Slovinića iz ciklusa “Pariski zapisi”, autor Siniša Jelušić, produkcija “Fiks-Fokus” Beograd. Film premjerno predstavljen u Francuskom kulturnom centru u Beogradu, a prikazan je na 45. Festivalu jugoslovenskog dokumentarnog i kratkometražnog filma u Beogradu. Povodom obilježavanja (35) godina umjetnikovog rada, organizovana (1997) promociju knjige “Pariski zapisi” i samostalna izložba crteža iz istoimenog ciklusa, a u sklopu proslave (25) godina “Primorskih novina”, Budva, Kongresna dvorana, hotel “Avala”. Zatim Kotor, galerija “Stari grad”. Igalo, galerija Mediteranskog zdravstvenog centra i galerija “Katurić”. Petrovac, galerija “Marko K. Gregović”. Objavljena je (1997) knjiga istoričarke umjetnosti Olge Perović “Ogledi i kritike”, (Slovinić).

11.  CIKLUS “PARISKI SUSRETI” (1997-       ) (Nezavršen ciklus)

Slovinić krajem (1997), studijski boravi dva mjeseca, na usavršavanju u “Cite International des Arts” u Parizu. Ponovni susret sa evropskom metropolom, ovog puta zajedno sa suprugom, bio je za Sloviniće, neka vrsta bolne i tužne reminiscentne pojavnosti. Smješteni opet u prostranom i udobnom ateljeu, pokušavaju da potisnu ružna sjećanja. Obilaze zajedno mnoge pariske četvrti, pokušavaju da se opuste i uživaju u gradu svjetlosti i umjetnosti. Supruga pretežno obilazi bazare i butike, pokušava da se isključi iz lične i balkanske turobne stvarnosti. Zajedno sa prijateljem Dragom Dedićem, Slovinić tokom dana, obilazi sve umjetničke kvartove, brojne galerije i aktuelne izložbe, sakuplja kataloge i publikacije. Uveče, u dubokoj tišini i miru, vodi dnevničke zapise, registruje umjetnička događanja i kritički ih komentariše. Osjeća da je u punom uzletu, jer je svoju mentalnost potpuno uspio da orijentiše u smjeru umjetnosti i kulturološke nadgradnje.

Međutim, često u tim kasnim satima, Slovinić kao da se spaja sa podsvješću supruge, počinju da mu se same sebom, ponovo javljaju scene izmučene majke, blažene Madone, nad kojom lebdi njen porod. Ovog puta, figure su situirane u osunčanom mediteranskom ambijentu, na toplom pješčanom žalu, u okruženju školjki, zasječenih trski i sajli koje figuru majke vežu za tlo. Na horizontu, smjenjuju se stare gradske aglomeracije, zidine, torete, kule, zvonici, nešto poput budvanskog starog grada. Slovinić podsvjesno i onirično, počinje da pravi skice, perom i tušem na akvarelskom papiru, a zatim supstituiše i ozbiljne crtačke egzemplare. Naravno, želeći da oživi optimističku, pitomu mediteransku atmosferu, Slovinić otpočinje da akvarelski definiše svoju snenu prizornost. U tim ponoćnim likovnim reminiscencijama, Slovinić je sublimatorno ostvario dvadesetak crteža i isto toliko akvarela. Tako je počeo da se razvija Slovinićev novi tekstualno-likovni ciklus “Pariski susreti”.

Nakon izuzetno sadržajnog i veoma plodnog boravka u Parizu, Slovinić se vraća u svoju  tužnu i nesrećnu domovinu. Počinje intenzivno da radi na novom ciklusu, sređuje utiske, slaže brojne kataloge sa izložbi koje je donio sa sobom. Krenuo je seriozni rad na dnevničkim zapisima, unosi na kompjuteru pojedinosti, kritičke stavove o izložbama, radovima i umjetnicima, sa kojima se sreo. Rad na budućoj knjizi tekstova “Pariski susreti”, potpuno je okupirao njegovu pažnju. Likovni dio ciklusne cjeline, ostao je u blokovima, razrada je trebala da uslijedi u nekim boljim vremenima. Međutim, zbog nastupajućih bremenitih događanja, Slovinić je bio primoran da obustavi komletan rad na ciklusu “Pariski susreti.

Skoro punih deset godina, Slovinić je bio u statusu slobodnog umjetnika, i upravo zbog toga, njegova je umjetnost doživjela veliki uspon i značajnu afirmaciju. Ipak, dotadašnji status se prekida, Slovinić je početkom (1998), izabran za VD direktora JU Muzeju galerija i biblioteka, Budva. Kao rođeni budvanin i njen veliki zaljubljenik, sa velikim entuzijazmom i poletom, krenuo je da reguliše haotično stanje i poremećene odnose u ustanovi. Radio je danonoćno, izmjenio je normativna akta, finansijski i funkcionalno je stabilizovao stanje, renovirao prostorije, proširio djelatnost, napravio dugoročni program djelatnosti, obezbijedio po prvi put službeno vozilo za ustanovu. Nažalost, zbog nedoličnog ponašanja određene osobe, krajem godine, podnio je neopozivu ostavku i napustio ustanovu. Slovinić u svojoj atelje-galeriji na Veljoj vodi u Budvi, nastavlja da stvara, izlaže i učestvuje u aktuelnim kulturnim događanjima. Emitovana je (1998) emisija TV Novi Sad “Djetinjstva” (Slovinić), autora Zorana Slavića. Te godine, objavljena je knjiga istoričarke umjetnosti Olge Perović “Likovna hronika”, (Slovinić). Zatim knjiga, slikara Nikole Vujoševića “Sa likovnih obzorja”, (Slovinić). Organizovano je (1998) multimedijalno predstavljanje Slovinića, promocija knjige “Pariski zapisi”, samostalna izložba crteža iz istoimenog ciklusa i prikazivanje filma “Meditationes Parisiorum” autora Siniše Jelušića, Novi Sad, galerija SULUV-a. Kao sekretar Odbora za likovnu umjetnot, Slovinić predlaže CANU, predsjedniku Dr Dragutinu Vukotiću, da se ustanovi godišnja nagrada CANU “Dušan Vukotić”. Nažalost, uz čudesne komentare, akademija je odbila predlog o nagradi, pokojnog svog uglednog člana i dobitnika “Oskara”. Naredne (1999), Slovinić je postavljen na mjesto savjetnika za kulturu predsjednika opštine Budva.

12.  CIKLUS “OMAŽ ŠKOLJU” (1999)

Od kada sebe zna, Slovinić je osim rodne Budve, neizmjerno i neraskidivo vezan za Školj, ostrvo Sv Nikole, nadomak Starog grada. Bezbroj puta je bio na njemu, istražio je njegove ponte, vale i šljunkovite plaže. Plovio je svojim brodom oko njega, sidrio se kupao, ronio, lovio ribe, provodio je kraj njega i na njemu od jutra do kasnih noćnih ura. Bezbroj puta ga je fotografisao, snimao, crtao, pravio akvarele, ulja. Neodoljivo ga je sa obale podsjećao na ogromnu morsku neman koja je izronila na horizontu, a mali školjići kao da su bili njegovi vječni pratioci. U ljto (1996), oplovljavao ga je u kružnoj putanji, “portretisao” ga iz svih profilnih pozicija, napravio je stotinak akvarelnih sekvenci, nalik filmskim kadrovima. Do sada su ti akvareli ostali u osami ateljea. Kada je betonska zaraza, devedesetih godina, počela da kuži njegov omiljeni paradigmatski dragulj, oplovljavao ga bezbroj puta brodom, supstituišući (25) akvarelskih predložaka. Koncepcijski, krenuo je od objektivistički-realnog, primjenom sile i destrukcijom, do strukturalnog haosa. Priredio je (1999) na Sv Stefanu samostalnu izložbu, i prezentirao vizuelnu genezu nestajućeg Školja, a u pratećem katalogu, napisao je poetičan uvodni tekst. Radni naslovi ciklusa: “Lamentacija nad Školjem”, Rekvijem za Školj”, “Omaž Školju”. Uslovno rečeno “akvareli” (gvaševi), rađeni su na akvarel-papiru, uz pomoć masnih kreda, akvarelske supstance i crnog krejona. Slovinićevi radovi o Školju, doživjeli su veliku medijsku pozornost.  

Slovinić nastavlja kontinuirano da stvara, izlaže samostalno i kolektivno u zemlji i svijetu, aktivno učestvuje u kulturnim aktivnostima. Izabran (1999) za odgovornog urednika (Likovno oblikovanje i dizajn) i pisanje odrednica iz umjetnosti, Enciklopedije Crne Gore, (Izdavač: CANU). Boravi (1999) u Likovnoj koloniji “Zobnatica ’99”, oduševljen je Zobnaticom, predjelom, ergelom, učesnicima i domaćinskim prijemom. Objavljena je (1999) knjiga prof dr Siniše Jelušića “Tekst i intertekst”, (Slovinić). Te godine, objavljena knjiga autora dr Miroslava Luketića i Velibora Zolaka, “Ko je ko u Crnoj Gori”, (Slovinić), drugo dopunjeno izdanje. Studijski boravi u Italiji, Bari. Organizovano je (1999) multimedijalno predstavljanje Slobodana Slovinića, promocija knjige “Pariski zapisi”, samostalna izložba crteža iz istoimenog ciklusa i prikazivanje filma “Meditationes Parisiorum” autora Siniše Jelušića, Podgorica, “Al” galerija. Nakon višegodišnjeg bavljenja likovnim zapisima i otvaranja umjetničkih izložbi, Slovinić je (1999), kontinuirano otpočeo da objavljuje likovnu kritiku u crnogorskom dnevniku “Vijesti” i časopisu “Likovni život” (Zemun).

13. CIKLUS “MIT O BUDVI” (2000-       ) (Nezavršen ciklus)

Mit o utemeljivačima Budve, Slovinić je spozna dosta davno, čitajući Roberta Grevsa i drugu literaturu vezanu za svoj rodni grad. Tematski, bila je to izvrsna paradigmatska potka, na osnovu koje se mogao maštovito i sublimatorno supstituisati kreativno-likovna kompozicija većih dimenzija. Kada bude definitivno završena, mogla bi biti postavljena u skupštinskoj sali budvanske opštine, u crkvi Sv Ivana Krstitelja, ili možda hotelu Avala? Naravno, to nije bilo presudno, krenuo je u izradu skica, istraživao je likovno figuru kralja Kadma, figuru boginje Harmonije, volujsku zapregu. Pretraživo je detaljno i skicirao helenske spomenike i hramove, ornamentiku, skulpturu, medaljone, dok se potpuno nije intuitivno saživio sa tim davno minulim vremenima.  Odlučio se da ta kompozicija bude poliptihalna cjelina, zapravo, bila bi supstituisana u pet jednakih segmenata, dužine (5) x (1.35) = (6.75), visine (2.20). Napravio je veoma mnogo skica i crteža crnim krejonom, perom, tušem, bojenim krejonima, ukupno oko pedesetak, manjih i većih crtačkih egzemplara. Koncepcijski, gledajući sa mora prema kopnu, “procesija” kreće sa desne strane (Helada), prema lijevoj strani (Butua). Prema mitskom kazivanju, u prvom segmentu, Kadmo i Harmonija, prerušeni u divojarce, prognani bježe iz Tebe, koju je Kadmo utemeljio. U slijedeća dva segmenta su Harmonija i Kadmo u ljudskom obličju. U pretposlednjem segmentu su junice koje vuku zapregu, a u poslednjem je Budva, nad kojom su se nadvile, dvije upletene pjegaste zmije, simblično Kadmo i Harmonija, pošto su osnovali grad. Sve je bilo spremno, nabavio je blind ramove, preparirano platno, spremao se da otpočne dug i neizvjesan slikarski postupak. Nažalost do ralizacije nije došlo zbog raznoraznih, kao ličnih, tako i opšte društvenih problema. Ukupan likovni materjal nije izlagan i prezentiran javnosti, osim pojedinačnih komada. Te godine Slovinić je nastavio da stvara i učestvuje u društveno-kulturnom životu. Objavljena je (2000) knjiga Milana M. Marovića “Prostor / Vrijeme /  Trajanje” (Slovinić). Zatim knjiga Stanka Papovića “Santa Marija–izazov umijetnika” (Slovinić).

14.  CIKLUS “REKVIJEM ZA ŠKOLJ” (2000)

Moglo bi se reći da je (2000) godine otpočela, ili, bolje reći nastavljena drastična devastacija ukupne budvanske regije, a sami tim i barbarsko atakovanje na Stari grad, njegovu bližu i dalju okolinu, te na ostrvo Školj, na kome kreće dobro poznato budvansko betoniranje. To nesretno najveće crnogorsko ostrvo, mijenja tajkunske vlasnike, prave se kombinacije da ga vještački povežu i spoje sa Starim gradom, kako bi ga u što kraćem roku definitivno uništili. Slovinić je užasnut i samom pomisli da će zauvijek izgubiti rajsko ostrvo Školj. U očajanju, priprema svoj prvi konceptualistički likovni projekat, “Rekvijem za Školj”, koji će ujedno predstavljati njegov (41) javni nastup, samostalnu izložbu. Prema projektu, akvraelom je supstituisao dvije akvrelske table (35×50), na prvoj je netaknuti, dražesni Šklj u punoj svojoj izvorno-harmoničnoj ljepoti. Na drugoj tabli je Školj, sav okovan u građevinsko-betonsku konstrukciju, potpuno devastiran i u totalnom haosu. Formirao je (19) numerisanih kataloških publikacija formata (A4), prezentirao te dvije reprodukcije, napiso uvodni tekst “Rekvijem za Školj-Vrijeme kataklizme”. Uputio je publikaciju preporučenom pošiljkom na (19) adresa, među kojima su bili, predsjednik opštine Budva, direktor Morskog dobra, ministar uređenja prostora, ugledni intelektualci i građani Budve, urednici medija i dr. U propratnom pismu, zamolio ih je da se oglase i javno reaguju o brutalnom činu devastacije, u štapanim ili elektronskim medijima. Većina ih je reagovala napisima i izjavama, međutim, bio je veoma iznenađen, što su određene ličnosti ostale bez komentara! Slovinić je lično javno reagovao, putem saopštenja, intervjua u štampi, na radiju, televiziji, kao i jedan broj takođe ozlojeđenih pojedinaca. U pripremi i tokom realizaciji tog konceptnog bunt-projekta, Slovinić je vodio brojne razgovore sa kolegama i prijateljima, oko učinkovitosti takvog reagovanja. Na kraju, bio je djelimično zadovoljan, projekat je doživio veliki publicitet, ali, betoniranje i devastacija su se nastavile, ipak u nešto smanjenom obimu.

15.  CIKLUS “MARE MONTENEGRO” (2001-2012)

Od rane mladosti, od kada je počeo da crta i slika, Slovinićev neiscrpan paradigmatski potencijal su more, stjenovite obale i brojni školjevi. Mirna, horizontalna površine mora, produženi horizont i drastično suprotstavljene, vertikalne kamene litice, osnovne su odlike crnogorskog priobalja. Taj izuzetno dramatičan odnos horizontale i vertikale, Slovinić je permanentno doživljavao kao veoma likovno podsticajan. Tokom decenija, Slovinić je veoma često, pojedinačno pravio akvarele, slikao uljem na kartonu i platnu svoj omiljeni temat. Eksplikati su najčešće rađeni kao minijature i galerijski formati, u veoma širokom rasponu, od objektivističkog, simboličkog i asocijativnog do poluapstraktnog. Međutim (2001), u inspirativno-mediteranskom zanosu, Slovinić je u okviru nove ciklusne cjeline “Mare Montenegro”, supstituisao nešto veći broj eksplikata na kartonu, štamparskim maklaturama i prepariranom platnu. U prvom segmentu, na probnim štamparskim kartonima, Slovinić je pastuoznim nanosima u ulju, formirao poluapstraktne cjeline, iz tri globalne atributivnosti, more, stijene, nebo. Slikajući zatim lazurnim tonovima, on je određene koloritne djelove i grafizme, ostavljao da isijavaju iz potke. Ti radovi, reske i žestoke hromatike su ekspresivnog karaktera i djeluju izuzetno svježe, a naslovljeni su “Mediteraneo”. U slijedećem segmentu, Slovinić uljem na platnu, formira čitav set asocijativnih radova pod nazivom “Mare Adriatico”, na kojima on asocijativno slika obale, primarno iz vizure kopna prema morskom horizontu, na kome se mogu prepoznati nizovi malih školjića. Slovinić je u dužem periodu radio slike sa osnovnom globalnom tematikom, kopna, mora i neba, a prezentovao ih je na više samostalnih i kolektivnih izložbi. Slovinić i njegova umjetnost, pored omiljene tematike tijela, prisutan je i sa ambijentalno-mediteranskim sadržajima.

Predsjedništvo Jesenji salon je (2001), na predlog člana predsjedništva, slikara Draga Dedića, pozva crnogorske umjetnike da budu gosti na jesenjoj internacionalnoj smotri likovne umjetnosti u Parizu. U koordinaciji sa predsjedništvom salona, Slovinić je kao koselektor i komesar, prezentovao radove (18) crnogorskih umjetnika na Jesenjem salonu u Parizu, a u selekciji je počasno mjesto zauzeo naš doajen Dado Đurić. Bio je to izuzetan i do dans neprevaziđeni uspjeh crnogorske likovne umjetnosti. Naša selekcija se po prvi put na tako velikoj likovnoj smotri, predstavila pod nzivom “Montenegro”, a o nivou radova, pisali su u stručnim časopisima mnogi likovni kritičari. Objavljena (2001) knjiga Vesne Majher “U ateljeu” (Slovinić). Te godine, objavljen je opšti “Leksikon crnogorskih umijetnika” (1946-2001), autori: Dragan Radovanović, Ljiljana Zeković, Nataša Nikčević, izdavač ULUCG, (Slovinić).

16.  CIKLUS “MNOTENEGRO” (2000-2015)

Može se reći da je Slovinić, istovremeno sa stvaralačkim radom na motivima crnogorskog priobalja, sa velikim zanosom, slikao naš mediteransko-planinski pojas. Svakako, to su najčešće bili mali formati rađeni uljem na prepariranim kartonima, preko prethodno ostvarene, rusikalno-fakturalne podloge. Tokom rada, Slovinić je vrlo opušten, kartonska podloga je pogodnija za žešći tretman špahtlom, nego platno. Može lagodno da nanosi gustu hromatsku materiju, da je potom struže, skida, grebe, utrljava, a posebno je zatim pogodna za likidno nijansiranje i slikanje suvom četkom, krpom, rukom. Naprosto, Slovinić uživa dok slika, seke, ponte, školjeve, ili pak brda, gore, planine, na malim komadima prepariranog kartona. Zapravo, ne strahuje od mogućih “grešaka”, ako i ne krene po dobru, lako ga je baciti u korpu. Upravo zbog toga, svi njegovi mali formati, posebno oni rađeni na “odbačenim” komadima kartona ili lesonita, djeluju izuzetno svježe, ubijedljivo i autentično. Na određeni način, za Slovinića je slikanje takvih malih formata, neka vrsta opuštene kreativne “igre”, u kojoj se relaksira nakon slikanja većih i zahtjevnijih eksplikata. Napravio je izuzetno veliki broj radova na temu izmaštanih, crnogorskih brdovitih predjela, nije ih izlagao samostalno, već isključivo kao prateći dio nekih većih eksplikacija, a veliki broj tih “kartona” je otuđen ili pak poklonjen. Naravno, Slovinić je slikao, a nastaviće i dalje da stvara, kako on voli da kaže, svoje “prateće nus produkte”.

Slovinić je veoma aktivan, na stvaralačkom, spisateljsko-kritičkom i afirmativnom planu. Organizovana je (2002) Jubilarna izložba “Crnogorska umijetnost” (1946-2000), galerija Colegium Artisticum, Sarajevo (Slovinić). Boravio je (2002) u likovnoj koloniji u Pragu, u okviru manifestacije “Dani Budve u Pragu”. Zatim na likovnom simpozijumu u Novoj Gorici, Slovenija, (Goriška brda). Priređuje (2002) izložbu (iz ciklusa “Mare Montenegro”), galerija “Špinaker”, Herceg Novi. Zatim slijedi izložba iz istog ciklusa, Dom kulture, Dobrota. Objavljena (2002) knjiga novinara i publiciste Ranka Pavićevića, “Slikari govore” (Slovinić). Objavljena (2003) knjiga “Ko je ko u Crnoj Gori”, treće izdanje, autori V. Zolak, M. Luketić. (Slovinić). Objavljena (2004) knjiga “Ko je ko u kulturi Crne Gore”, II izdanje, autori B. Kralj, N. Vukčević (Slovinić). Izabran je (2004) za Art menadžera “Montenegro Stars Art Gallery” u Bečićima. Objavljena je (2005) knjiga “Vrhovi savremene crnogorske umjetnosti”, istoričara umjetnosti Ognjena Radulovića. Izabran je (2005) za predavača na Arhitektonskom fakultetu u Podgorici, za predmete: Enterijer III (javni objekti), Ornament i dekor i Slobodno crtanje. Kontinuirano je od (1978) član Odbora za likovne umjetnosti, Crnogorske akademije nauka i umjetnosti. Studijski je (2006) boravio u Mađarskoj, Budimpešta, Austriji, Beč i Njemačkoj Berlin. Konsultant je (2007) za likovnu umjetnost za knjigu “Ko je Ko u Crnoj Gori, autori projekta Dr Miroslav Luketić i Velibor Zolak.

17.  CIKLUS “MEDITERANSKI HORIZONTI” (2007-2015)

Neiscrpan Slovinićev temat su primorske stjenovite obale, školjevi i daleki morski horizonti. Gotovo bez prestanka, on sa oduševljenjem slika morsku pučinu, unisono, ili pak u sklopu drugog temata. Na brojnim njegovim figuralno-korpusnim slikama, u mizanscenu su često veoma produbljeni horizonti sa po nekim malim školjem, kamenim ostrvom, koji ritmalno “para” smirenu nebesku zonu. Iako je to njegova permanentna inspiracija, Slovinić je (2007-2009), supstituisao uljem (3) veoma karakteristične podužne slike (50×1.00), koje su bile uvod u formiranje obimnije ciklusne cjeline “Mediteranski horizonti”. U kompozicionom smislu, najveći dio platna (3/5) zauzima krševita ravan, izbrazdana, strukturirana, hrapava, okupana sunčanom svjetlošću koja upada sa lijeve strane i “liže” rustikalitete. U gornjoj, uskoj zoni je je traka neba, horizontalni spoj remete mjestimično istureni grebeni i školjevi. Slike djeluju moćno i produhovljeno, snažno se osjeća mediteranski duh, dah i opojni mirisi. U kasnijem periodu, nastale su brojne slike horizontalno-izduženog formata sa istom tematikom, samo je krševita sura površina, eksplicitnije strukturirana. Hromatika je topla i prisna, iako je riječ o petrificiranim goletima. Takođe, Slovinić prilikom slikanja mediteranskih horizonata, mijenja dužinu rakursa, tačka interesovanja, odnosno optikalizovanja se pomjera, katkada je veoma udaljena, a nekada je kadar, prizor bliži. Upravo zbog toga se i strukture mijenjaju, od kolorističkih fleka, do linerarnih prepleta i svijetlo-tamnih zasjenčenja.

Slovinić je aktivan i prisutan na brojnim likovnim poljima, slika, piše, publikuje. Objavljena knjiga (2007) “Crna Gora u Parizu” – “Razgovori i susreti sa umjetnicima”, publiciste Branke Bogavac Le Cont. (Slovinić). Izabran je (2007) za predsjednika umjetničkog savjeta ART EXPO, 1. Sajam umjetnina, Budva. U časopisu “Porodični magazin”, objavljen intervju (Slovinić), publicista Radmila Uskoković Ivanović. Povodom (35) godina Moderne galerije, opština Budva donirala (2007) sliku Slobodana Slovinića “Mare Adriatico” fondu galerije. Objavljena je (2007) naučna knjiga “Retorika”, autora dr prof. Branimira Čovića (Slovinić). Emitovana (2008) emisija TVCG: “U ogledalu” (Slovinić), autorke Jovanke Kovačević Đuranović. Emitovana (2008) emisija TVCG: Obrazovni program: “Likovna umjetnost Crne Gore” (Slovinić), autorke Mirsade Sredanović. Slovinić (2008), napunio 65. godina života i 40. godina radnog staža, stekao pravo na mirovinu. Objavljena (2008) knjiga “Individualne likovne poetike” (izbor 60 umjetnika) (Slovinić), autorke Ljiljane Zeković. Održan (2008) u CANU, Okrugli sto: “Problemi u crnogorskoj savremenoj likovnoj umjetnosti” (Slovinić). Slovinić otpočeo (2009) rad na knjizi “ARS LIBRIS”, izbor iz kritičkih tekstova objavljenih u dnevniku “Vijesti”. Objavljena (2010) knjiga “Crnogorski slikari” (izbor 60 umjetnika), (Slovinić), autora Mladena Lompara. Odlukom vlade Crne Gore, Slovinić (2010) dobio status istaknutog kulturnog stvaraoca. Slovinić (2010) Priprema samostalne izložbe, rad na novim slikama: “Le Corps” (konstruktivizam), “Mediteranske strukture” (strukturalizam). Objavljena (2011) mongrafija “Umjetničke zbirke Centra savremene umjetnosti Crne Gore”, autor teksta i izbor djela, (Slobodan Slovinić). Slovinić završio (2012) rad na knjizi “ARS LIBRIS” (1999-2012), izbor iz kritičkih tekstova objavljenih u dnevniku “Vijesti”.

18.  CIKLUS “ŠKOLJ – NOVE SLIKE” (2012-2015)

Slovinić u dužem periodu nije samostalno izlagao zbog niza aktivnosti, ali i zbog određene društvene apatije i nezainteresovanosti za likovnu umjetnost, a osobito za slikarstvo, ipak je  zakazao samostalnu izložbu za (2013). Radovi su bili u toku, slikao je opušteno i bezbrižno, planirao je da prezentira obja svoja figuralna pravca, homoidno-corpusni i mediteransko-ambijentalni. U okviru pejzažnog, Slovinić se izvrsno snalazio, to je bio njegov najraniji, a može se reći i veoma omiljen likovni tok. Školj i školjevi, dramatična, budvansko-petrovačka kamenita ostrva izranjaju iz morskog prostranstva. Školj, Slovinićev vječni izazov, ogromna strast i nevjerovatna ljubav. U logičnom slijedu, naslikao je desetak, asocijativnih i veoma uzbudljivih školjeva. Tri izuzetno efektna, malog formata, a zatim i nekloko većih, pastuoznih u toplom medeteranskom ozračju.

Slovinić je (2013) priredio (8) samostalnih izložbi širom Crne Gore: Bijelo Polje, kuća “Rista Ratkovića”; Berane, Spomen kuća “Gavra Vukovića”; Tivat, galerija “Ljetnjikovac Buća”; Bar, galerija “Veliša Leković”; Podgorica, galerija “Centar”; Nikšić, galerije “Nikola I” i “Ilija Šobajić”; Kotor, Galerija solidarnosti; Bečići, galerija hotela “Quen of Montenegro”. Prezentirano (34) nova rada iz ciklusa “Le Corps” i “Mediteranske strukture”. Slovinićeve izložbe su izvrsno propraćene i prihvaćene, upravo jer nije dugo samostalno izlagao. Godine (2013), TV “777”, “Uz jutarnju kafu” intervju Slovinić, voditeljka Vanja Potpara. Zatim, ART-Vijesti, intervju Slovinić, novinarka Jelena Pavićević Tatar. Radio 98, emisija “Rejting”, intervju Slovinić, uredica Sanja Pejović. “Monitor”, intervju Slovinić, novinar Miroslav Minić. TV Nikšić, gost Nedjeljnog popodneva Slobodan Slovinić, urednik Jovan Džodžo. Objavljena je (2013) knjiga “ARS LIBRIS” (1999-2012) u izdanju Daily Press – Vijesti, Podgorica.

19.  CIKLUS “MEDITERANSKE STRUKTURE” (2012-2015)

Radovi iz ovog ciklusa, tematsko-motivski su vezani za cikluse “Mare Montenegro” i “Mediteranske Horizonte”. Zapravo, u konceptualnom pogledu, Slovinić je fokus veoma približio sebi, svom oku, na neki način je gigantizovao scenu. Prilikom stvaralačkog čina, Slovinić drobi, lomi, isjeca, krivi, miksuje, melanžira strukture. Sve je izuzetno sagledljivo i vidno, strukture se doživljavaju kao poluapstraktne cjeline, uz neke asocijativne elemente. Hromatska pasta je gusta i rustikalna, linearno-mrežasta konstrukcija drži koheziono razdrobljene komade na okupu, sve se giba i pulsira na žestokom suncu. U primarnom poimanju su kamen, drvo, kost, kao arhaizirano-petrificirani atributi. Slovinić će zasigurno i dalje nastaviti rad na mediteranskim strukturama, najvjerovatnije do apstraktno-asocijativnog opsega.

O Sloviniću je povodom aktuelnih likovnih događanja i njegovog ukupnog angažmana, snimljena i emitovana  (2014) na TV Budva, emisija “Rezime”, Slobodan Slovinić, urednica,  Bojana Kaloštrović. Takođe, promovisana je njegova knjiga “ARS LIBRIS” (1999-2012), uviše gradova, Kotor, Galerija Solidarnosti; Tivat, Galerija “Ljetnikovac Buća”; Bar, Dvorac kralja Nikole; Budva, “Grad Teatar”, Stari grad, Velika pijaceta (Trg pjesnika); Nikšić, Centar za kulturu; Podgorica, Narodna biblioteka “Radoslav Ljumović”. Otpočeo je (2014) sa radom na brošuri o svom ocu, Antu Sloviniću, profesoru, novinaru i prvom predsjedniku protokola Crne Gore. Konačno, aktuelizovan je (2015) u Narodnom muzeju Crne Gore projekat objavljivanja monografije i organizovanja retrospektivnne izložbe povodo (50) godina stvaralačkog rada, kao program za (2016).

20.  CIKLUS “LE CORPS – NOVE SLIKE” (2008 – 2015)

Kao što je poznato, Slovinić je (1984), otpočeo sa radom na svom karakterističnom i veoma prepoznatljivom ciklusu “Le Corps”. Tokom godina je shvatio da će se tim tematom, zapravo korpusom, tijelom, baviti dok god bude stvarao. Upravo je (2008), naslikao jedno tijelo, ali izvjesno je drugačije nego dotadašnja, a potom je supstituisao čitav serijal slika. Potpuno je eleminisana figuralno-prepoznatljiva pozadina, sada je ona potpuno opšta i neutralna. U strogom središtu je ženski korpus, osim faša koje je vežu za tlo (simbolički sve vrste ljudsko-moralnih stega), Slovinić je tjelo situirao na konstruktivno-žičani pijedastal, na neki način ga je obavio žičanom konstrukcijom, metalnim šipkama i sajlama, što se vizuelno doživljava kao nika sputavajuća, mrežasta krletka. Svakako, ništa nije statično i usidreno, već naprotiv sve je pokrenuto i u gestualnom zamahu, pokretu koji teži potpunom oslobađanju. Slike su rađene četkom, ekspresivno i gestualno, sa dosta rastvarača i relativno malo pigmenta. Materija je transparentna, likidna, osvjetljene partije su tople, a zasjenčenja su slikana izrazito hladnim tonalitetom. U opštem konceptu, ta okovana Prometejka, teži gotovo nedostižnoj, viječnoj duhovno-tjelesnoj slobodi.

21.   CIKLUS “BUDVANSKE METASTAZE” (2012 -2016)

Najnoviji slikarski ciklus, “Budvanske Metastaze”, nastajao je intuitivno u samštini ateljea, u periodima duboke rezignacije, potištenosti i duhovne patnje, zbog kontinuirane ugroženosti rodnog Budvanskog starogradskog dragulja. Veliko posrnuće otpočelo je planerskim, urbanističkim, projektantskim i graditeljskim intenzivnim nasrtajima i frontalnom devastacijom prostornih, istorijskih, kulturnih i tradicionalnih vrijednosti cijelog područja. Tragično stradanje, nezadrživo se nastavilo ogromnim materijalnim, duhovnim, moralnim i svakim drugim posrnućima.

U okviru recentnog ciklusa, egzistira šesnaest horizontalnih scenskih prizora, dimenzija (28×42), ostvarenih uljanom tehnikom na kartonskim maklaturama, koji se nižu jedan za drugim kao animirani kadrovi. U metastazinim scenama, niču, rastu i šire se betonsko-željezni stubovi, grede i konstruktivni spletovi, u naletu nezadrživo, pritiskaju i guše starogradsko jezgro, ono lagano gubi dah i počinje da nestaje u ropcu. Međutim, u trenucima optimizma, ne gubeći nadu za opstankom, a zbog kontrapunktnog principa, na početku i u završnoj sceni, ostvarena je i prezentovana, neuništiva i čarobna Budva.

U dugim promišljanjima, vezanim za prezentovanje stradanja, promicali su mnogi dramatični primijeri. Prvo se pojavio užasan i neponovljiv “Krik” Edvarda Munka. Potom su se ređali nakazni likovi i pogrdne scene dvora iz “Kaprićosa” Franciska Goje. Gotovo neostvarljiv je bio globalni problem, kako slikarskim postupkom, uz poštovanje artističkih uzansi, prikazati tragičnu pojavnost, a ostvariti korektno umijetničko djelo. Spojiti ružno i lijepo i ostati u domenu, “lege artis”. Teško je zaključiti da li je recentni slikarski opus, dao adekvatan odgovor na tako divergentnu pojavnost. Ipak, treba ga ostaviti promatraču da sam subjektivno prosudi njegovu učinkovitost.

Anticipirajući tegobnu stvarnost, koja se dešava neposredno pred nama, uvažavajući mišljenje posmatrača, a poznavajući volju investitora i vlasti, jasno je da oni žele muk i mirno more, bez ikakvog talasanja. Nažalost, olujni vjetar, podigao je i snažno zatalasao more, pjenušavi valovi zapljusnuli su i gotovo prekrili starogradsko jezgro. Opkoljena i pritisnuta sa svih strana velikim morem, betonom, željezom, staklom, oronula gradska starina kuka i ropće u mukama, traži spas i izbavljenje, moli se za opstanak Sv Ivanu Krstitelju, Santa Mariji, Sv Sabi, Sv Trojci, ali bez odjeka. Možda će ipak jednog dana, ko zna u kojem vremenu, doći na ove prostore neki novi, pametni, mudri, obrazovani i kulturni ljudi, oslobodiće ga okova i sužanjskog ropstva, udahnuti mu novi milenijumski život, za dobrobit svih žitelja.

22.   CIKLUS “PARISKE REMINISCENCE” (2017-2018)

Povodom 50 godina stvaralačkog rada, organizovanja retrospektivne izložbe, objavljivanja monografije, istovremeno i povodom pedeset godina bračnog suživota, Udruženje likovnih umjetnika Crne Gore, prihvatilo je da sa suprugom, te jubilarne (2017) godine, studijski boravim u Cite Internationale des Arts, kao i više puta ranije. U Parizu sam proveo trideset vrlo sadržajnih dana. Nezaboravni grad svjetlosti očarao me je svojom neprolaznom ljepotom. Obećani grad umjetnosti i nade vidno se mijenja. To više nije onaj smireni, vremešni grad vječne slobode i opuštenog života. U njemu se nekada moglo mirno raditi i lagano živjeti. Sada je to jedan uzavreli megapolis, svi žure, grabe se i tiskaju prema nekom cilju. U gradu je postalo nesnosno živjeti, periferija je spasenje za miran porodični život. Pravi raj za djecu, omladinu, za školu, učenje i rekreaciju. U centru gradu se posluje, pregovara i trguje. Na trgovima, trotoarima, u metrou, nema više gradskih zabavljača. Nema muzičara, poeta, žonglera, cirkuzanta koji uveseljavaju prolaznike i zarađuju sitniš za život. Ulice u centru se sužavaju da se smanji protok vozila i očuva životna sredina, a trotoari se šire za pješake. Svuda su uočljiva vozila na električni pogon. I u Parizu, građevinski lobi ne posustaje. Posvuda se nešto gradi, mašine bruje i štekću, dovikuju se radnici. Buka je gotovo nesnosna. Između starih stilskih građevina niču novi betonski i čelični neboderi. Sve ima svoju cijenu, sve se kupuje, prodaje, plaća, ali ne kešom nego karticom. Svuda su postavljeni automati za parking, fotose, kafu, duvan, pića, pravi gutači novca. Pušači su masovno prognani svuda na javnim mjestima. Nema opušaka na pločniku. Nema nigdje otpadaka. Nema neugodnih tragova kućnih ljubimaca. Nema vozila, niti dvotočkaša na trotoarima. Kazne su velike, poštuju se propisi. Građani su revnosni, a komunalci neumoljivi.

Što se tiče umjetničkih tokova i umjetničkih ostvarenja, ima svega, opšte šarenilo. Ipak preovlađuje klasičan pristup i kasičan izraz. Prisutni su konceptualisti, štoseri i foliranti, kao i svuda. Nažalost krenuli su rijekom bez kraja. Cilj im je posebno negiranje istinske i prave umjetnosti. Ali, stigli su do anti umjetnosti do negacije, do apsurda. U tom njihovom nastojanju pronašli su i finansijsku potporu od njima sličnih. Biznis je biznis, zajednički interes i čisto profiterstvo. Sve te drastične kontraste i mijene, istraživao sam tokom boravka na mojih četrdeset papirnih tabli, u gvašnoj tehnici. Sav taj sudar starog i novog, pozitivnog i apsurdnog, sadržajnog i ispraznog, pozitivnog i negativnog, bio je za mene veoma inspirativan. U tom stvaralačkom istraživanju, pretežno se naslućuje, više nego li što se realno opservira. Sve je u domenu mentalnog, senzibilnog i asocijativnog. No i pored svega, Pariz je bio i ostao besmrtan i vječni grad za sva vremena.

23.  CIKLUS “PRIOBALNE STRUKTURE” (2011-2014-2018)

Od davnih vremena, mediteranski horizonti, obale i strukturaliteti, dubinski su pohranjeni u umjetnikovoj podsvijest. U više prethodnih slikarskih ciklusa, pojavljivali su se često kao ambijentalne naznake, kao prateći mizanscen, ili pak kao primarna kreativna atributivnost. Osobito u naznačene četiri godine, umjetnik intenzivno eksperimentiše gvaš tehnikom (kombinacija: akvarel, masne krede, crni krejon) na akvarelskom papiru manjeg formata. Istražuje harmonizaciju kontra-punktiranih odnosa horizontale i vertikale a okamenjene i zgužvane naslage, tvore čudesne i dramatične sklopove. Hromatske i valerske gradacije podižu nivo likovnosti do univerzalnih vrijednosti. U okviru tematske potke, varirajući strukturalitete, koloritnu skalu i tamno svijetle odnose, autor supstituiše brojne egzemplare, istražujući granice vizuelne interesantnosti. Supstituisane eksplikate, prezentirao na više samostalnih prezentacija na Crnogorskom priobalju u Tivtu, Kotoru, Budvi.

24.  CIKLUS “BIJELI DOL – RAJSKI VRT“ (2020-2023)    

U Budvi, pod zelenim brdom Spas, uz stari put ka Boki Kotorskoj preko prevoja Topliš, kraj visova Dubovice, prostire se prostrana dolina „Bijeli Dol“. Autorovi preci, posjedovali su u toj plodnoj udolini veliko imanje, oko trideset hiljada kvadrata. Sa kotaricom od rogoza u ruci, autor je u davna i sretna vremena u Bijelom Dolu, brao sam sočne mediteranske plodove: smokve, narandže, mandarine, mendule, šipke, rogače…Veliki dio imanja, bio je zasađen domaćom sortom maslina, zvanom žutica. Nekada su maslinjaci, godišnje davali i do pet stotina litara kvalitetnog domaćeg ulja. Svojevremeno je oticalo iz starog kamenog mlina za masline u Budvi na porodičnoj hacijendi na Veljoj vodi. Ti plodni, zeleni rajski vrtovi dio su umjetnikovih davnih dječačkih sjećanja. Mnogo kasnije i nekoliko knjiga iz Porodične trilogije „Herbarijum“. Slijede romani: „Don ĐURO“ (2021), „Šjor ANTE“ (2023) i „Pitore LIBERTO“. Kao lavina iz vulkana, kao vrelo sa izvora, kao boja iz tube, istisnuta su iz umjetnikove nutrine, iz dubine duše, nataložena i kondenzovana sjećanja na te vrtove raja, na raznovrsno mediteransko bilje, na medne i sočne plodove. Moćni valovi sjećanja i rasplamsalih emocija, sručili su se snažno na papir i preparirano platno. Stvaralačku ruku isprva su obuzele, vazdušaste i prozračne akvarelske melodije, nastavili su se gvašni ritmovi, a u završnom krešendu, uljane simfonije. Ostvaren je kreativno- umjetnički porod, neposredno stvaralačko ishodište, autentični izdanci. Ti nadahnuti i specifični egzemplari, iako nastali u umjetnikovoj rodnoj Budvi, prezentirani su po prvi put u Podgorici, a zatim i u gradovima na Crnogorskom priobalju.

25.  CIKLUS „MAGIČNA TVOREVINA – PAPIR“ (2024)  

Papirje tanki sloj nataloženih i presovanih celuloidnih vlakana koji služi za pisanje, crtanje i štampanje. Pravi se u raznim oblicima i tonalitetima. Najbolji papir se izrađuje od biljaka koje sadrže mnogo celuloze i krpa od prirodnih materijala – pamuka i lana. Papir su izmislili Kinezi u II stoljeću. Proizvodio se od bambusa i krpa namočenih u vodi. Kinezi su dugo krili način proizvodnje papira. Izrada papira je vremenom postala obimnija. Zanatlije koje su se bavile stvaranjem papira bile su cijenjene i tražene. Proizvodnja kineskog papira se brzo širila i drugim područjima. Radionice za izradu papira javljale su se gdje je bilo dovoljno vode za proizvodnju. U Bagdadu se u VIII stoljeću formira prva manufaktura papira. U XI stoljeću papir se proširio Evropom. Pronalazak papira se smatra jednim od repera novog vjeka. Papir je značajno doprinio razvoju obrazovanja, prosvjete, kulture i nauke. Osnovno sredstvo za ručnu proizvodnju papira je ram i sito za zahvatanje natopljene pulpe. Majstor je naizmjenično spuštao i izvlači kalup iz bazena i lagano ga tresao da bi se pulpa ravnomjerno raširila po situ.

Krajem proteklog stoljeća, sa grupom umijetnika, uzeo sam učešća u jednom sličnom eksperimentu u ručnoj izradi papira. Radilo se na otvorenom prostoru. U nekoliko buradi kuvala se i pripremala papirna pulpa. Žičanim sitima, zahvatana je vrela želatinozna masa, ravnomjerno je taložena dok se voda cijedila. Na raspolaganju je bio bojeni prah, za dodatno kolorisanje vlažne supstance. Nakon kraćeg prosušenja, na ravnim pločama su prostirani ostvareni papirni eksperimenti. Prezentirani su primjerci ručno spravljenih papira na arhaičan način. Uvjerite se u autentičan način izrade i estetske vrijednosti predstavljenih artefakata. U radovima nisu primarni individualni i personalni prerogativi. Suština je u obuhvatnosti i punoći stvaralačkog čina i u izuzetnim likovnim vrijednostima, koje su ostvarene, u svakom egzemplaru. Osim što sam aktivno učestvovao u radionici i dao doprinos artističkoj cjelovitosti, na kraju procesa sam sakupio dio egzemplara, profesionalno opremio i  prezentirao ih zaljubljenicima umijetnosti.

26.   CIKLUS „NOUVEAU LE COUBISME“ (2024)

U ateljeu sam nedavno našao nekoliko našpanovanih platna na blind ramovima dimenzija (50×50). U opuštenoj atmosferi, reminiscentno sam krenuo u omiljeni tematsko – likovni krug. Uz dosta terpentina, sa malo hladnog koloritnog supstrata, lazurno sam podslikao veći dio površine prepariranog platna. Nakon prosušenja, tankom četkom i terakotnim tonom sam nastavio da gradim linearne konture, odavno utemeljenog ciklusa – Le Corps. Gradio sam atributivne karakteristike i tamnijim tonovima isticao blagu volumenoznost. Rađale su se nove kubističke vrijednosti. U narednim scenama, nastavio sam da nadahnuto gradim i potenciram kubističko – volumenoznu atributivnost. Osim volumenoznih karakteristika, osobito je potencirana linearno–crtačka matrica, koja kao žičana konstrukcija koheziono spaja razdrobljene arealitete. Tim činom je učvršćena kompaktnost prizora. Kubistički predlošci su se našli sputani u specifičnim žičanim krletkama. Insistirao sam da se kolorit – hromatika iz pozadinskog isječka, pojavi kao baza figuralnog miljea.

Nošen likovnim zanosom, otkrio sam više prepariranih platna, španovanih na ramovima dimenzija (60×40). Nastavio sam sa velikim energetskim potencijalom da nadgrađujem novi ciklus – NOVI KUBIZAM. Ostvario sam željenu koloritnu podlogu, ugradio početnu crtačku matricu i krenuo u oblikovanje novih volumenoznih kubusa, sputanih u žičane  krletke. Uz volumenozne karakteristike, razbuktao se hromatski opseg. Postupno iz monohromne prizornosti počele su da se javljaju blage fovističke pojavnosti. Iako je pretežno korišćena hladna hromatika, opšti dojam je da su svi kubistički prizori, mediteransko topli, milozvučni i vizuelno prijatni. Svi egzemplari su nastali u kratkom vremenskom periodu i stvoreni su u jednom dahu.

*

POČETNA

BIOGRAFIJA

GALERIJA

KONTAKT