Konfundiranje crnogorske istorije u imperijalnu svesrpsku istoriju i ujednjernje u svetosrpstvo. Svetosrpstvo ne može da opstane, a da se ne nacifikuje i agresivno ne ništi Crnogorce i Crnu Goru.
Gotovo opštemedijska populistička propaganda borbe „protiv (novih) podjela“ zapravo je zadržavanje „imperijalnog jedinstva, mira, sloge, izmire nja“ i monopolnog statusa quo SPC u CG i njenog svetosrpstva koja je ozvaničena paradigma klasičnog velikosrpstva iz ujednjene prve i „treće kao ponovljene prve Jugoslavije“, uzorna ideologija Velike Srbrije i njenog četni štva, svjetovno-sakralno sijamstvo svetosrpstva i njegova nacifikacija. To „osvajačko jedinstvo, mir i sloga“ još uvijek podrazumijeva postojeći monopol, podređenje, diskriminaciju, bezuslovnost, nasilnost, „dvojunu (dvoličnu) demokratiju“, zapravo antidemokratiju, denacionalizaciju (posrbi čenje) Crne Gore i Crnogorgaca, a ne njeno stvarno građansko, ravnopravno izmirenje, pluralističku demokratiju, slobodu, sekularnost i suverenost-nezavisnost. Iako SPC svojim zvaničnim ustavnim ciljem ostvarenja Velike Srbrije isključuje suverenu Crna Goru i bilo česovo njene crnogorsko biće i Crnogoraca, sada je aktuelna demagogija, „nova-stara“ obmana, pr(ije)vara „crkvenih otaca“ i njenih svjetovnih „advokata“ da tobože nijesu protiv suverene Crne Gore, ali opet tvrde da je ona bezuslovno „srpska država“ i „srpska nacionalna teritorija“ koju ne može prisvojiti Crna Gora („svetinje SPC“ u CG). To je suštinski glorifikovano u jubileju „1918-2018“, a ne, kako „svetosavski fundamentalisti“ zloboću, u dubini čistog pravo slavlja i svetosavske carističke kanonike (čitaj: „svetosrpskog pravo slavlja“ i/li nacifi kovanog etnogenetskog „pravoslavnog svetosrpstva“). Tako bi evenetualno bilo dok Crnu Goru i Crnogorce potpuno posrbiče, pa bi je kao i 1918, kao „srpsku nacionalnu teritoriju“ prisajedinili (kao ratni plijn) Velikoj Srbiji.
Tzv „nove podjele“ nijesu nesporazumi i sukobi u ramu bezuslovnog svetosrpstva (kao tobožnje „zelenaško-bjelaške podjele“), no su sukob imperijalnog srpskog svjetovno-sakralnog režima i „domaaćih Srba“, na jednoj, i oslobodilačkog državotvornog crnogorskog naroda, na drrugoj strani, a tzv „svetosrpsko izmirenje“ je za srpsku stranu ujednjeno reokupaciono, zločinačko prisajedinjenje. U tome su razlozi, uzroci i subjekti koji reprodukuju te eufemistički nazvane tzv „naše podjele“ (u ramu svetosrpstva) kao imperijalnu „istorijsku trajnicu“. U stvari ih produkuje imperijalna svesrpska istorija koja konfundira, prisjedinjava, prisvaja, poriče i genocidno ništi 13-tovjeku samobitnu crnogorsku istor(iologi)ju, njen povijesni samoproizvođeni državotvorni narod-naciju, njegovu državu, crnogorcizam i crnogorsko biće uopšte u totalitetu. Sa tog stajališta tzv. svetosrpstva, kao sinonima velikosrpstva, i suviše je olako svaki otpor tome, svaku odbranu crnogorskoga bića od njegovog ništenja (osim u tom svesrpskom ramu) obezvrjeđivati kao „crnogorski nacionalistički separati zam“, blaže imentovan ekskluzivizam (nasuprot svetosrpskom inkluzivizmu). Jer, kritrika takvog stajališta i u drugoj Jugoslaviji, i evo sve do danas, cinično-kompromiserski je presuđivana kao „pljuvanje na svoj (srpski) narod“, s obzirom da je „crnogorska nacija srpskog naroda“. Crkveno i svjetovna svesrpstvo neće ni pravoslavno jedinstvo u Crnoj Goru, iako ga naglašava kroz tzv. „pravoslavni (svetosavski) narod“, koji je samo eufemizam za nesriveni „svetosavski fundamentalizam“, nego samo (h)ože jedinstvo „srpskog pravoslsvlja“.
Svetosrpsko izmirenje je samopriznanje „samoposrbičenja“
(„Gordijev čvor“ pred nezavisnom Crnom Gorom?!)
„Gordijev čvor“ nije samo pred suverenom Crnom Gorom, nego smućeni čvor i naslijeđeni teret unutar same nezavisne Crne Gore, kao dugi lisičji rep još od opštenite nacionalističke ideologije i mitike svesrpstva koja je pripravila (ideološki „opravdala“) bezuslovno ujednjeno svesrpstvo i tzv. „svesrpsko južn(g)oslovenstvo“ i „svesrpsku Jugoslaviju“.
Ovdašnje kuđenje i borba protiv ”izazivanja novih podjele” i za njih vezani uobičajeni „ujedniteljski demokratski“ vokabular je i medijska (za)bra na za negodovanje na gotovo uobičajeno javno ništenje narod(nos)no-nacionalnih Crnogoraca, navodno radi „izmirenja“ i kao „borba protiv izazivanja novijeh podjela“, iako ih baš to izaziva i taj(e)no samoreprodu kuje. Tzv. „izmiriteljstvo“, preimen(t)ovano u pomodarski podmukli „inklu zivizam“, je ukrivanje, pod užarenim sačem svetosrpstva, samog žarišta svetosrpskog i/li svetosavskog naci(onal)izma koji genocidno unuštava crnogorsko narod(nos)no-nacionalno biće u totalitetu (crnogorcizam) čija se prirodna odbrana i reafirmacija protiv „istrage Crnogoraca“ i „zatiranja imena crnogorskog“ (Njegoš) potire tobožnjim „crnogorskim nacionalisti čkim separatizmom“ iliti „ekskluzivizmom“, „ekstremizmom“ čija je „sredina“ („centar“, „geometrijska simetrija“, „svesrpska ravnoteža“) baš kuđeno „izmirenje“, „inkluzivizam“ samog srpsko-crnogorskog dvojstva u ramu nad-srpstva.
Svetosrpsko „izmiriteljstvo“ je posrbičenje Crnogoraca
Svetosrpsko „izmiriteljstvo“ je posrbičenje Crnogoraca, njihovo samopriznanje „samoposrbičenja“, samozavjere protiv Crne Gore, njene samoizdaje, samouništenja, samoubistva, znači, „savršenog zločina“ za koji nema odgovornosti, osim samoodgovornosti, samog tzv. „crnogorskog srpstva“, navlaštito, „samoprodukovanog (samoizmišljenog, mitskog) petrovi ćevskog srpstva“, „petrovićevske srpske (?!) Crne Gore“ kojim se lasno skida svaka druga odgovornost, sa svijeh, pa i sa onijeh komunista iz 1918. (podjednako i leveice i desnice pogrjšnog stava) i onijeh komunista (sa pravilnim stavom o nacionalnom pitanju) koji su, kompromiserski između prvih i drugih, izmanipulisanih kobnom đilasovštinom.
Ovim „osvajačkim-kolonijalističkim načelom“ opravdavala se i reoku patorska 1918.g. Navešću samo dva iščupka iz preko pet hiljada neosporenih arahivalija o okupatorskoj 918.g.
Akt Mićuna Pavićevića, zapaženog bjelaša, upućen regentu Aleksandru Karađorđeviću radi davanja prijedloga da se stanje u Crnoj Gori sredi: ”Uglavnom dokazati na sve moguće načine Crnogorcima da prema njima nije učinjena nikakva aneksija, nego da su oni sami po sebi bili tvorci i nosioci našeg ujedinjenja”. (Beograd, 24. aprila 1919; Arhiv Jugoslavije, 74-14 –I;. Šerbo Rastoder, Skrivana strana istorije, tom I, str. 310)
Ovaj dokument potvrđuje i imenom opšte kolonizatorsko i petokolonako načelo.kao i u prijethodnom iśečku
Šifrovanom depešom od 6.12.1919, šifra 8.12. No 4788 Nikole Pašića daje ‘‘instrukcijju da se kolonizatorskom metodom prigna sam narod crnogorski da bude za prisajedinjenje“: ”… i da se može poroditi misao, da se u krajnjem slučaju upita narod u Crnoj Gori, da sam plebiscitom riješi svoju sudbinu...Dakle, mi moramo tako uraditi, da sve to osujetimo na taj način, što ćemo preko samog naroda u Crnoj Gori suzbijati agitacije i izjavljivati da je neoboriva volja naroda riješila t.j. pitanje ujedinjenja… Dakle pitanje Crne Gore koje je takoreći ¾ riješeno u našu korist, zavisi od našeg daljeg rada i uviđavnosti da zadobijemo narod u Crnoj Gori da riješi pitanjem u našu korist ako se bude moralo doći do plebiscita kako stoji sad pitanje Crne Gore”. (Arhiva Jugoslavije, 336, f 26 III. Šerbo Rastoder, Skrivana strana istorije, tom II, strana 1024/5).
Ovo samo po sebi dokazuje da Podgorička skup(št)ina nije bila izraz volje naroda u Crnoj Gori, i ukazuje na stvaranje privida metodom ”uništenja Crne Gore i Crnogoraca pomoću samih Crnogroraca”. To je ona laž o kojoj zbori Vitni Voren (američki publicista koji smatra da je Crna Gora 1918. vojnom silom, nepravdom i lažima okupirana, a odluku Mirovne konferencije smatra zločinom).
Svesrpstvo je bitno anticrnogorgcizam i antisuverenizam
Rečena „borba protiv izazivanja novih podjela“ samo je rearha izovani ostatak i rudement totalitarističkog (u)jednjenja (unitarizma), mono kratizma i apsolutnog (apsolutističkog) svesrpskog (narod/nos/no-naciona lnog) monizma i s njim spupčenog svetosavskog fundamentalizma („srpske /teokratske/ vjere“, „srpske teodulije“, „srpskog pravoslavlja“ ili „pravo slavnog srpstva“). Češće i pod velom „svesrpskog kosmopolitizma“, anacionalne, a ustvari antinacionalne svesrpske „dvojne demokratije“. Nastoji se u novim uslovima nastaviti kao inovirani stari metod konzervira nja zatečenog (osvojenog) monopolnog statusa quo, kao ideološka velikonacionalna i veljecrkovna ”duhovna” kompenzacija i nadomjestak za izgubljeno veljedržavlje. Otuda stalni napadni zahtjev za stegonosnim prvo(bi)tnim ”imperijalnim jedinstvom svesrpstva”, navodno ”jednog jedi(nstve)nog pravoslavnog, svetosavskog naroda” Srba i Crnogoraca. To „imperijalno jedinstvo, mir, sloga. izmirenje“ podrazumijeva imperijalno svetosrpstvo za koje je Crna Gora „srpska zemlja“ („pokrajina“, „atar“, „29. izborna jedinica ’svesrpskog centruma’-Srbije“, crkveno raščerečena za pripravu „renesanse“ Velike Srbrije), a Crnogorci „majušni dio (sve)sr pstva“, „Srbi iz srpske pokrajine Crne Gore“, „pokrajinski, pomjesni Srbi“.
Srpstvo i njegov crkveno-sakralni, teologizovani, teokratizovani i obogotvoreni („duhovni“) stožer ne mogu da opstanu, a da agresivno teritorijalno, narod(nos)no-nacionalno, državno i kulturno ne ništi Crnu Goru i Crnogorce, odnosno da ih agresivno ne priljubljuje, prisvaja, rascrnogorčava i posrbičava. Stoga je ono bitno anticrnogorsko i antisuverenizam i ugrožena agresija po svom vazda ćeskobnom velikosrpstvu, To je i psihotički i socijalno-patološki fenomen.
Be the first to comment