Tek nezavisna Crna Gora (2006) je post-imperijalni početak epohalno nove crnogorske istor(iolog)ije u svom totalitetu, koji jest istina i oslobađanje, kao što je i njeno preśečenje od 1918, u više likova, bilo u imperijalnom totalitetu, koji jest laž(nost) i „duhovno“-crkvena reokupacija, svojinsko-nacionalno prisvojštenje i nacifikacija.*
SVJETSKA DRAMA (RAZ)DIOBE VLASTI IZMEĐU ČOVJEKA I BOGA
Zakon o slobodi vjeroispovijesti CG (2015, 2016. i 2019) otvara bitno novu fazu razvoja za stvarnu pluralističku demokratiju, slobodu, građanost, sekularnost i suverenost Crne Gore (i) u vjerskoj oblasti, koja je dugo stenjala, ukliještena pod žezlom nasljeđa istočno (vizantijsko)-azijatske, ali i zapadne cezaro-papističke[1], spupčenosti, sijamstva, jednosti svjetovnog i sakralnog, te i nepostojećeg imperijalnog tzv. „carsko-veljedržavno-crkvotvornog naroda“ i bogomoljsko-vjerske jurisdikcije. Osvajački srođava heterogene narode u (u)jednjeni obogotvoreni amalgam, zajednički svjetovno-vjerski pra-totem i njegovu širu grup(aci j)u, savezničko-rontovsku ideologiju jednosti–ujedniteljstva.
Odvija se u „imperijalnoj svjetskoj istoriji“ cariz(a)ma, kraljiz(a) ma,“velikih sila“, „većih (vodećih) naroda“, „interesnih sfera“, feudalnog monteističkog monolitnog univerzalizma, carsko-(z)vjerskog fundamentalizma, različitog narod(nos)no-nacionalnog apstraktnog ujedniteljstva, prisajediniteljskog (re)integralizma, sijamskog uklještenja, kolektivističkog utorenja u jedan t(ab)or, sekularno-vjerskog pastirstva (božjeg i carskog stada), autoritarne (sado-mazohističke) „združenosti“, socijal-darvinističkog prilagođavanja i inkluzivističkog saobražavanja po utvrđe nom (zadatom) obrascu, „prinudno dobrovoljnog“ upodobljavanja (samo prihvatanja, samoprilagođavanja). Bitno je antimoderne, protiv novovjeke epohalno-svjetske sekularizacije, građanizacije, liberalizacije, demokrati zacije, i s njima u vezi, reformacije, prilagođavane novovjekim uslovima(svjetovno-nacionalne samokonstituisano izdiferencirane i sakralno-teološke). Toga radi se objedinjava radi sopstvene zaštite u kontrareformatorsku jednost, jednotu režima i bogomolje-vjere ili pojačano („ugroženo-agresivno“) monoteističičko-monolitno „načelo (re)teokratije“, jeretično („inkvizitorski“) udjelotvorene na obije globalne zapadno-istočne podjele i posebite načine: lune i krsta, na jednom, i unutar sebe podijeljenog zapadno-istočnog hrišćanstva sa podjelom na istočno (vizantijsko) i zapadno (rimsko) carstvo.
„Teokratsko načelo“ i sekularizacija, reformacija i kontrareforma cija, Antropokrata i Teokrata su „mjerilo svega“, Apsolut Vlasti
Riječ je o zna(ve)nom srednjovjekovnom fedalnom opštenitom „teokratskom načelu“ kao stubu jedinstva bogomolje-vjere i svjetovnog režima. U njemu je združeno jedinstvo, komplementarni spoj i korespondentni odnos svjetovne (državno-političke) i sakralno-teološke vlasti, zapravo, udvojena na plemstvo i svještenstvo u zajedničkoj ideologiji njihovog ujednjenog spoja. Ova (re)teokratizacija pojačava se sustopice sa njenim nagrižavanjem i ugrožavanjem (pred) nezaustavljivim tokom sveopšte sekularizacije kojoj se udvojeno upodobljava zavisno od posebnih interesa i moći dva vladajuća staleža, ali zajedno čuvara ukupnog feudalnog poretka, koji im omogućava i (re)produkuje Vlast, Gospodarenje. Ovo je tipično „trojstvo dvojstva jednog“: dvojstvo (dualizam) sakralnog i svjetovnog, sjedinjenog (zinteza, sinafa) u jednom božanskom (monizam trojstva). To je „u sebi podvojeni apsolut“, apstra ktni (u)dvoj(e)ni totalitet sjedinjena oba pola: svjetovnog i sakralnog u božanskom jedinstvu, „Božjoj Vlasti“ („Vladavini Boga“) zv. teokratiji. Ovaj teokratski spoj svjetovnog i sakralnog je obogotvoren, „po božjoj je volji“, jer je sve u službi Boga; u sakralnoj službi je(i) svjetovno, kao božje, obogotvoreno kao i “sveto imperijalno pravo jačega (i većega)“. Pod ranijim i bržim sveopštim (epohalno-istorijskim) procesom sekulari zacije, u zapadnom hrišćanstvu se vrši proces ublažavanja, mirenja, spajanja, kompromisa između stare ranohrišćanske apologetske (agnosti čke) i gnostičke antinomije racia i vjere, filozofije i teologije, posvjeto vljenje same religije i teologije zv. dijalektičko hrićanstvo (hrišćanska filozofija. kao svjetovna oblast, ili hrišćanizaciji filozofije iliti filozofi zaciji /posvjetovljenje/ hrišćanstva) iliti sholastički latinski racionalizam zv. i aristotelizam – tomizam (hrišćanizuje filozofiju preko Aristotela) koji zajedno sa učenjem o „dvojstvu istine“ kulminira u crkvenoj metafi zici sv. Toma Akvinskog, zvanično priznate u katoličanstvu. Prihvaćeno je zvanično i njegovo učenje o „dvojstvu istine“: svjeteovnoj nauci („po čovjeku“) i otkro(i)venju (božjoj istini, teologiji) koja ima primat („Filo zofija je sluškinja teologije“). Iz takvog stanja razvila se bogata zapadno-evropska filozofija i kultura. Nasuprot tome je ostala vizantijska filozofija, odnosno istočno hrišćanstvo kao mistično hrišćansatvo, nepomi rljivo sa filozofijom i racionalizmom, zv. isihastički pokret, mistična ekstaza, intuicija sa neoplatonizmom (mističnom stranom Platonove filozofije), koju imenuju „unutrašnja mudrost“, nasuprot „vanjske mudrosti“.
Navedeno opšte „teokratsko načelo“ obogotvorenjem apsolutizuje „gospodarsku (imperijalnu) istor(iolog)iju“, odnosno povijest koja ga u oba pola tako i reprodukuje u njenom čarobnom kružištu trajnog ponavljanja čiji je ishod i razrješenje u jedino “Vjećnom Nebeskom Carstvu“, Caru svijeh carizama. Temeljna predpostavka i ishod imperi jalne povijesti i njeno ovjekovječenje je metafizička udvojenost same stvarnosti i njene (u)dvoj(e)ne povijeti. Obogotvorava se u ideologiji (u najširem i najdubljem smislu riječi) Gospodarenja, Moći, Vlasti, apsolu tizovanih mijenjanih oblika zavisnosti „gospodstva i ropstva“ („sluge i gospodara“) koji stvara pričin(javanje), privid sekularnog „čistog“, apsolutnog sociologističkog relativizma i linearnog progresa u kvantita tivnu beskonačnost ∞ (uvijek na istoj osnovi). S druge strane, i protivno prijethodnom, i vjero-boško vječito vrtanje na početak, odnosno ponavlja nja i/li nazadak, vrtanje, jer je prvi samo privid napretka (koji je otuđenje od Boga). Prvi se vavijek odlaže u nedogled, nastavlja u „tamnu i lošu beskonačnosti“ ∞ (Hegel), kojom supstituira „vječnost“, a drugi ignoriše prvog u „lošu vječnost“ kao transcendentni odzrcaj prvog. Tako se oba ova puta („na gore“ i „na dolje“, „iznutra“ i „spolja“) u(sa)vijaju oko svog nedodirljivog, rasredištenog središta, bez fiksiranog centra, u kojem se ujedno srijećaju i mimoilaze, prolaze i razilaze, ali se nigđe i nikada ne dodiruju, ne ukrštaju, ne śeču, nego to vazda ostaje neki „bitni ostatak“, koji je ujedno „bitni višak“, na jednom polu (strani), i „bitni manjak“, na drugom polu (strani). To je ona I. Kanta „nespoznajna stvar(nost) (p)o sebi“ koja se statički i formom udvaja i triplicira, a u Hegelovoj trijadnoj dijalektici je „lebdeća sredina sjedinjenja obijega“.[2]
Oba pola udvojenog (gospodarskog) totaliteta su odnosi dvojne zavisnosti ili religioznoznosti kao oblika zavisnosti,[3] i svjetovna i sakralna religija. „Religija svakodnevnog života“ ima svoju ideologiju, meta-fizi ku i teologiju proizvodnje (svjetovnog) života kao i sakralna religija „nebeskog života“. Međusobno se inverzivno odzrcavaju jedan u dru gom.[4] Prva je religija i mitika „zemaljskog carstva“, a druga religija i mitika „Nebeskog Carstva“; u oba se caruje, gospodari, vlada unutar sebe, i nadvladava jedan drugog. U prvom je Car Čoekobog, Antropokra ta, Autokrata, Samotvorac („svog svijeta“, čovjeka, njegove „druge prirode“ /“čistog socija/bi/liteta/ i povijesti /u kojoj Proda kao i da ne postoji, osim kao pasivan prostor /„res extenza“/, teritorija za osvajanje/, u kojoj su potčinjeni (zavisnici) samo robovi, sluge, raja, stado, ovce za /pred/vođenje ). U drugom je Car-Bog, Samotvorac svega (prirode i čoeka), Samodržac, Autokrata, Car nad svijema car(ev)ima, a svi ljudi su „božji rabi“ (roboviI) i „po božjoj volji“ stado, ovce crkovnih pastira. Svjetovna i sakralna religija su religija gospodarstva, moći, vlasti, zavisnosti, inverzivna igra na granici moći i nemoći. „Moć, Sila je mjera svega“ (misterija Vlasti): biti na Vrhu Piramide Vlasti (nikada privršene Vavilonske kule). Borba u duhu i za duh je borba za moć duha, za duh moći kroz osvajanje „pravog puta“ do bivstva svega, kao Moći, Vlasti i Gospodarenja. Rastrgava se svijest (duh) radi gospodarenja u njoj i nad njom. Nastaje svjetska drama (raz)diobe vlasti između Antropokrate (Čoekoboga, Kosmopolite / Građanina) i Teokrate (Boga-Gospodara svega, „Cara nebeskog i zemajskog carstva“. Čoekobog je „po liku vlasti“ – i zato je Antropokrat (antropokratomorfi zam). Bog „po liku apstraktnog Građanina“[5] je kosmopolitomorfizam, carizokratomorfizam. Stoga Gospodarska, imperijalna povijest izreče i bi tako: „I stvori i Čoeka i Boga po liku Antropokrate, Carizokrate, Kosmopolitokrate–Građano krate i/li„po arhitektsko-tehničko-građevin(ar)skom liku“. Toga radi je svjetovno-vjerski totalitet obostrano gospodarski, total(itar)ni, vlastolju bivi, nadvlašćujući, Apsolut Dominacije, koji opštenita novovjeka sekula rizacija izoštreno diferencira na božju Vlast i svjetovnu Vlast, uobličavane kao kosmopolitomorfizam i antropokratomorfizam.[6] Već i sama pretenzija bogomollje-vjere za svjetovnu vlast i uopšte za svjetovnošću, kao i otpor optem procesu sekularizacije, jesu njihova teška zloupotreba i samih sebe i Boga i religije, protiv su Boga i ljudi!, čak i „prvoobitni grijeh“..
SATANOKRATIZAM JE „PRVOTNI GRIJEH“, PROTIV BOGA I ČOVJEKA
Tu su star(insk)a legla i korijeni ukorovljenoga satanokratizma– borbe za Vlast, Gospodarenje, Dominaciju, Moć, Silu. Počinje borba za Moć, Nad-moć, miješanje bogomolje-vjere i svjetovne vlasti, „grdna mješavina“[7]. U istočno-azijatskom tipu, čak, i njihovo sijamstvo, poisto vjećenje, sraslost, spupčenost, s svrhu svega, „Božja služba“ u „službi svjetovne nadmoći“; sve to u već podijeljenoj Božjoj Vlasti u „Carstvu Nebeskom“, na jednom, i antropokratskoj i antropokratocentričnoj vlasti „carstva zemaljskog“, na drugom boku. Podjela vlasti između Boga i Čovjeka-Antropokrate je od počela, izvora, razloga nastanka i karaktera monoteističkih /svjetskih/ religija skopčanih sa carizmima, njihovim širenjem i međureligijskoj borbi za širenjem i prevlasti oko jed/i/nog, pravog i svojega Boga, i preko toga etatizacija, instrumentalizacija bogomolje-religije u službi osvajanja i prisvajanja teritorija i naroda., njihovu denacionalizaciju. Čim su stali u službu svjetovnog osvajanja (carizama, kraljizama) i čak osvještali i obeštali (obogotvorili) „sveto imperijalno pravo jačega i većega“ one su satanska rabota. Time se one neizvidano nacifikaciju.
Denacionalizacija osvojenih naroda i nacifikacija SPC svetosrpstva
(Crnogorska sekularizacija vladičanskog dinastičkog principata)
To je „đavolji prvo(bi)tni grijeh“, otimanje, izopačenje, izokreta nje, izigravanje, profanisanje, svetogrđe i bogomrska zloupotreba boža nske vlasti za svjetovnu osvajačku, gospodarsku, nepravednu ovozemnu Vlast, njene interese, svrhu i cilj, denacionalizaciju i nacifikaciju osvoje nih naroda. Također je đavolji zlonaum ovu satanokratiju, pa i ono opštenito „načelo teokratije“, uopšte dovoditi u vezu sa onom rijetkom novovjekom posebno personalizovanom u bogomoljsko-vjerskoj ličnosti nosioca državne vlasti, nazivane „teokratija“, uglavnom svedene samo na izričiti formalni(lizovani) odnos (ne)sekularizovane državne (političke) i crkvene vlasti. To se navlaštito odnosi na posebitu autohtonu crnogorsku sekularizaciju vladičanskog dinastičkog principata koji se u „tradicionalnoj istoriografiji“, ali i u tzv. „kritičkoj istorirografiji“ i dalje obezvrjeđuje imenom i pojmom „teokratija“. Ovo i pored toga što je to samo zbog formalne strane da je nosilac vlasti „vladika-gospodar“, a suštinski i stvarno nema ni jedne crte teokratije, jer je ona eksponent crnogorskog slobodarskog tradicuialnog crnogorcizma.
„Naški“ Njegoš je dubinski razumio sekularizaciju, reformaciju i kontrareformaciju svojim temeljnim načelom slobode
„Naški“ Njegoš je to profundirano uočio i razlikovao u svom i crnogorskom slobodarskom tradicionalnom crnogorcizmu kao posebitom autohtonom procesu sekularizacije i ponarođavanja ukupnog crnogorskog bića. To je, zaisto, prvačni oslobodilački crnogorski narodni preporod, odnosno pokret, viševjeka stalna „borba neprestana“ u duhu i stvarnom životu u slobodi i za slobodu, sa punom (samo)sviješu o slobodi, kao nuž(de)nom uslovu za ljudski, otadžbinski i individualni samoopstanak. Sustopice se uključio u opšteniti tok reformacije, iako stiješnjen carizmima i njihovom zapadno-istočnom kontrareformacijom izmeđukojih jetegotno, ali ipak uspješno morao lavirati. To je iskra slobode, izviiskra, luča mikokozma u tmini „zemalajkog carizma“, u kršu pomeđu okolnih nezajažljivih osvajača. “Ova malena iskra crnogorskoga narodnog genija, spjevana o herojskim podvizima gorskih Slovena za čast i slavu velikoga plemena slavjanskoga i pravoslavnog“:[8]
Po Njegošu je „prvotni grijeh“ Satanina borba za vlast protiv Boga već na Nebu, a ne u Edenskom vrtu („zemaljskom raju“)
„Naška“ Njegoševa mudrost, već sasvim jasno u Luči mikroko zma, izdigla se, istrgla iz ukupne imperijalne povijesti i profundirano osmislila da je Vlast temeljni problem ovog gospodarskog „u sebi podvojenog, (u)dvoj(e)nog svijeta“ i njegovog apstraktnog „u sebi podvo jenog totaliteta“; da se sve okreće oko Vlasti. Po Njegrošu je borba za vlast, kao prvi i pra-grijeh, zametnut još u božjem „pregzistencijalnom jerdinstvu“ (skladu, raju), prije gospodarske „dvostrukosti“ i autokratske podjele, dakle, u Sataninoj autokratskoj borbi za vlast protiv Boga, protiv božjeg stvaranog jedinstva u „skladu sa zakonom prirode“ („nebeskom raju“), još u kosmosu, na Nebu, što je i đe je uzrok Satani nog učinjenog „prvobitnog grijeha“ i „izgubljenog nebeskog raja“. To znači, da „vječni raj“ i prvobitni smrtni grijeh nije u „Edenskom vrtu“, već kažnjenom „egzistencijalnom zemaljskom stanju“, već „izgubljenom raju“ (nejedinstva, nesklada, dvojnosti) određenog za „izdržavanje kazne“, iscjeljenja i žrtvovanja za oprost prvobotnog smrtnog grijeha, niti u učinjenom Evinom i Adamovom grijehu, kako se oficijelno tvrdi, što je potpuna koncepcijska protivrječnost sa navedenim Njegoševim navođe njem prvobitnog, arhe grijeha i „izgubljenog raja“.[9]
Njegoš je anticipirao sve do danas antisuverenistički otpor, najagresivniji protiv Zakona o slobodi vjeroispovijesti CG
(„kritika svega i svačesa postojećeg“ radi totalnog prevrata)
Njegoš je profundirano i ovim isk(r)očio iz gospodarske (imperijalne) istorije, pripravljao Crnu Goru u tom smjeru i genijalno anticipirao njenu budućnost, strepeći da se zaludnje ne vrne u pređeno stanje (prošlost). Ta njegova bojazan je i na domaku aktuelnog Zakona o slobodi vjeroispovijesti CG čiji je osnovni naum i intencija da privršava sekularnost (građanizam, pluralističku demokratiju) i suverenost-nezavisnost Crne Gore. U sklopu poduže pripravljanog slavopojnog jubileja „1918-2018“ i „anatibirokratsko revolucionarnih“ „građanskih protesta“ 2019, vrlo „ugroženo agresivno“ mu pruža žestoki otpor združena svjetovno-crkvena, ali i bijelo–cr(k)vena (u)jednjena opozicija koja je sušto „staro-nova“ kontrareformacija pod javnom maskom (glumom) populističke socijalne demagogije, reformacije i kritike „svega i svačesa postojećeg“, a najviše „svega crnogorskog“, zarad njegovog prevrata. To je inverzivno izopačena odgovornost dopunjene, privršene tzv. „antibirokratske revolucije“, sušto nastavljane kontrareformacije, totalne kritike i „reformske revolucije“ protiv temenja „novijeh podjela“ – suverene-nezavisne Crne Gore.
Opšte-opozicioni totalitarizam, autoritarizam, kontrareformacija, ujedniteljska nacifikacija, antidemokratija, antisuverenizam
Znači, ovaj histerični zlonaum smjene suverenističke vlasti (kao sazrelog „starog rukovodstva“) je(st) bezuslovni, ucjenjivački, prevratnički (prevarantski, obmanjujući) (u)jednjeni opšte-opozicioni totalitarizam, autoritarizam, jedinstvena kontrareformacija, ujedniteljska nacifikacija, „dvojna demokratija“ (apsolutna sloboda za jedne, a teror/isanje za druge), izričta boks-navijačka demokratija, tj. antidemokratija i antisuverenistički zlonaum, zločin i izdaja. Aktuelni predstavnici EU konačno su konstatovali da je rečena opoziciona “totalna kritika svega posojećeg“, bez predaha, pohitana, radi „totalnog prevrata“, motivisana i naciljana na kočenje i u(o)sporavanje ulaska Crne Gore u EU uočljivo već od ranije. (prije je na to ukazala hrvatska ministrica). Ova konstatcija je tačna, ali nepotpuna, jer je osnovni cilj ove tzv. „dvojne demkratije“ (koja se unutar sebe sve više zatvara, ne demokratizuje se) rušenje suverenističke vlasti, kritika, ignorisanje i obezvrjeđivanje same suverenosti-nezavisnosti Crne Gore. Mnoge pojave, činjenice, istupi na to upućuju, sve i do zahtjeva za brzinsko mijenjanje Ustava CG. Osnovna motivacija i zlonaum ovdašnje većinske ujednjene svjetovno-sakralne opozicije su baš antisuverenistički, po onoj već izlizanoj, i sa teškim i dugim revandikaci jama, demokratskoj (liberalističkoj) krilatici „prvo demokratija, pa lako ćemo država“ (krajem oktora 2019. ujednjena čak i sa demokrataskom Srbijom). Da nije ovog otvorenog i tajenog zlonauma i motivacije, kud ta sreća da se razvija stvarna „kritička demokratija“, i u poziciji i opoziciji, a ne ona što djeluje zavjerenički, iz busije.
Svjetovno-sakralno sijamstvo SPC genocidno ništi crnogorski narod-naciju, teritoriju i suverenitet CG, kojim se nacifikuje
Borba za Vlast i njenu podjelu, odnosno nadvlašćivanje sekularizacije nad sakralizacijom (koja se nerado i otporno ne povlači u sebe, u svoje autonomno bivstvo) pluralalizuje se u i kroz samokonstituisane narod(nos)no-nacionalne građanske revolucije na njihovu „podjelu vlasti“ između. „duhovne“ (bogomoljske) i „svjetovne (najneposrednije političke) vlasti“. Produženo oposebljavanje i konkretizacija svjetske (globalne), naročito novovjeko-epohalne, sekularizacije je ponarođavanje i/li narodni kulturni (nacionalni) preporodi i/li pokreti, također svjetski (globalni, totalizovani) fenomen kao i nacionalni fenomen. Tako shvaće na sekulariacija je druga strana, naličje medaljona, ustvari nuž(de)na predpostavka (samokonstituisanja) nacija. Toga radi jeZakonom o vjerskim slobodama CG ugrožen jednovjeki monopol skralno-svjetovnog sijamstva (pro)srpske opozicije i SPC koja po svom biću neskrovito genocidno ništi crnogorski narod-naciju, teritoriju i suverenitet CG.
„Carsko-crkvotvorni narod“ agresivno konfundira druge narode
(Bog i svetosrpstvo „po liku Nemanjića“)
Ova gospod(ar)ska povijest konfundira druge, tuđe istorije naroda-nacija u „jedan, jedi(nstve)ni prisajediniteljski, prisvojšteni narod“ tzv. „carsko-crkvotvorni osvještani naraod“, obogotvoren kao i samo „sveto imperijalno pravo jačega (i većega)“ koji se nameće kao jedinstveni svjetovno-carski i vjerski pra-totem svijeh osvojenih naroda i njihovih narod(nos)no-nacionalno oslobodilačkih težnji. Ovo se radi po srednjovjekovnom mjerilu da carsko-vjersko pripadništvo određuje i samu narodnost-nacionalnost, naročito u istično-azijatskom sijamstvu države i bogomolje-vjere, ali i u zapadnom cezaropapizmu (do osmostaljenja, odvajanja zapanog hrišćanstva od određene državnosti). Navedenom osvajačkom širenju i ujednjenju u jedi(nstve)nom tzv. „carsko-bogomoljsko-vjerskom narodu“ je imanentna osnova i suština njegovog bića posesivna nasiln(ičk)a agresivnost u trajnom prisajedinjavanju i prisvojštenju drugih, tuđih naroda, nacija u „imperijalnoj svjetskoj istoriji“, makar i kao ugrožena nostalgična reminiscencija. Znači, agresivno prisajediniteljstvo je inherentana crta i telos njegovog ujedniteljskog gospodarskog karaktera, koji ga o(iz)daje da je to sjedinjeni pra-carski i/li veljedržavni i veljebogomoljsko-vjerski pra-totem i političko-ideološki i crkovno-vjerski narod, a ne ni etnički, ni samorodni, samobitni, ni državotvorni niti narod-nacija koja se samo(re)produkuje u sopstvenoj istoriji.
Imperijalno ujedniteljsko svetosrpstvo je po svom biću totalitarno, „autoritarnog karaktera“ i autoritarizam
Toga radi ovo imperijalno ujedniteljstvo po svom suštinskom biću je(st) ne samo predmoderno, temeljno suprot(iv)no ljudskom, društvenom i narod(nos)no-nacionalnom samooslobađanju od carsko-kraljevskog i posebno novovjekovno intenziviranom opštenitom toku sekularizacije, liberalizacije, demokratizacije, ponarođavanja, oslobađanja u naro dnim (kulturnim i nacionalnim) preporodima i pokretima, nego je i metodološki, u pristupu, svom duhu i djelu, bezuslovnoj agresivnosti, pr(ij)evari, obmani, populističkoj socijalnoj demagogiji, zloupotrebi demokratije, apokrifnom zlonaumu i motivaciji paradoksalni totalitari zam(u pluralizmu), „autoritarni karakter“ i autoritarizam.[10]
Osvajačko priljubljenje izjednačava nacionalno i nacionalističko i svoje kritičare anatemiše svjetovno i crkveno-vjerski
Ono što se narod(nos)no-nacionalno i drugo oslobodilačko opire rečenom konfundiranju u imperijalnoj istoriji i gospod(ar)skim „veljim narodima“ śeče se, istražuje, ništi, „zatire u korijenu i temelju“, inverzivno-izopačeno se ideološko-političkom propagandom vrednuje nazadnim, autarhično pomjesnim (atarskim), neupriličenim, nenormalnim i neregularnim stanjem na osnovu apriornog imperijalno-carsko vjerskog formalizma, posve se diskrimiše, anatemiše i progoni u ilegalu, nepodobnost, sve to vazda prostačkom „zamjenom teza“ i jalovim „vrćenjem u (tautološkom) kružištu“ da bi zadobio većinsku-populističku prilagodljivost prpagandnim „samoljepljivim etiketiranjem“ u ime nauke. Svjetovno progonstvo i izopštenje je u po(iz)tisnuto neposredno narodnosno-nacio nalno (etničko) i otadžbinsko-materinsko iskonsko, konkretno jedinstvo prirode i ljudi, koji se, nažalost, „progresivistički“ („globalistički“, „kosmpolitski“, „univerzalistički“) obezvrijeđeno i neosnovano, kao ad hok, poistovjećuje sa nacionalističkim i šovinističkim, kao i uopšte sve što je nacionalno da bi se suzbijalo, zabranjivalo i obezvrjeđivalo njagovo priznavanje, razvijanje i afirmisanje. što je neophodno za neometani, isključivo globalistički, totalistički (a zapravo totalitaristički) i svjetski „progresivistički“, razvoj i afirmaciju anacionalnog, a zanago, antinacionalnog ujedniteljskog jednonacionalnog prisajediniteljstva. On ima bjanko ovlašćenje da žestoko agresivno kudi i śeče u žilištu nacije koje je ujednio u jednu svoju veliku, sveobuhvatnu, vodeću i gospodareću naciju, a da zato ne bude ni imperijalna, ni proždrvljivi nacionalizam, niti šovinizam, nego samo kao širokogrudo priljubiteljstvo u svom ramu, da bi ga prisvojštio. Tijem ustvari taji i s(po)kriva svoj apstraktni, jednostrani hegemoni globalizam, totali(tari)zam, svjetski (birokratski) monopolizam.
Konkretno jedinstvo prirode i ljudi je iskonska Otadžbina
(Crnogorgcizam je „nepomenica“ u njegošologiji)
Religiozno dopunjujuća ekskomunikacija je u opasno anatemisanu „gnozu“ i/li „jeres“ koje monolitno-vjerski i monoteistički „univerzalizam“, zajedno sa ujedniteljskim nacionalizmom i fundamentalizmom, po(is)tiskuje, prekriva, sublimira, kaštigava, progoni u ilegalu i zatrpava iskonski srašćeni, srođeni pluralni individualitet i spontanitet konkretnog jedinstva, neraspu(p)čivog spoja i (s)rođenosti prirode i ljudi, oprirođene zajednice i/li oljuđene prirode. Radi toga je uvijek apstraktna, u sebi udvojena i rastrzana, neucjelovljena ideologija i/li ujednjeni nacionalizam na jednonacionalnoj osnovi. A upravo je to jedina čista i pr(a)va iskonska konkretna Mater, Otadžbina, Domovina, Sloboda, Svojina, Svojština, „svoj na svojemu“, „svoje u samodjelu i samonamirivanju“, „život u skladu sa prirodom i ljudskom prirodom“, „život u skladu sa slobodom i za slobodu“, vrijedan života i življenja ljudskog dostojanstva, smisla i razloga čovjekovog postojanja. Podavno je rečeno da je u „crnogorskom slučaju“ to u svijetu posebit fenomen slobode, jedina slobodna zajednica u svijetu,[11] crnogorsko „carstvo slobode“.[12] Njegoševskog slobodarskog tradicionalnog čojskoga junaštva – crnogorcizma, „zaboravljenog“ „zbjega slobode u slobodi“, izvi-iskra slobode u kamenu „od svud stiješnjenim“ nezajažljivim carizmima, „luča mikrokozma“ u pomračini gospodarskog haosa i ništavila, „zarobljenog“, „zagospodarenog“, zauzdanog, ignorisanog, nihilistički ništenog, gotovo istraženog i nepominjanog crnogorcizma. Sve ostalo, mimo tog neposrednog, konkretnog jedinstva i životne srođenosti, najčešće nazivane na-rod-nacija[13], je meta-fizičko nad-gornjavanje, natrunjena i nadslojena ideologija i politika.[14]
„Jezička pometnja“ je sastavnica imperijalne dogme sve(to)srpstva
Neke istočno-azijatske monoteističke religije propovijedaju sijamstvo carske države, bogomolje, vjere i naroda(nosti u jedi(nstve)nom „carsko-državotvorom i bogmoljskotvornom narodu“ koji se obogotvo ruje na osnovu „svetog imperijalnog prava jačega i većega“. Vrši se preinačenje narodnosti etatiziranom religiozaciom. Zapravo, tada je kriterij za određivanje narodnosti-nacionalnosti bio na osnvu pripadništva carskoj državi, njenom vodećem narodu i bogomolji-vjeri. To je zadugo stvaralo „jezičku pometnju“ (zbrku) koja je onemogućila dovršenje carske Vavilonske kule (do samog Neba), a u Crnoj Gori i sve do danas, i pored toga što je već i Sveti Petar Crnogorski tu zbrku razjasnio u znavenom pismu ruskom konzulu u Dubrovniku Jeremiji Gagiću od 5.3.1826 u kojemu mu objašnjava da je poistovjećivanje crnogorskoga naroda sa slavenosrpskim „politički pričin“.
Rearhaizovanom i anahronom posesivnošću retrogradno se uključuje, utjelotvoruje i manipulativno provukuje u likovima (tipovima) „ujedniteljskog integralizma“, (u)jednjenja, jednosti, jednote:tzv. „oslo bodilačkog prisajedinjenja“, “bezuslonog, a dobrovoljnog, sjedinjenja“. Vladika-gospodar Vasilije Petrović navodi, a Petar I često ističe jasan kriterijum za određivanje narodnosti-nacionanosti: „prirodni Crnogorac“, „prirodni Srbin“, „prirodni Rus“, da bi razjasnili „jezičku zbrku“
Umjesto narodnog preporoda, birokratsko širenje u Veliku Srbiju
U rečenom skriva se, taji i mistifikuje suština i imperijalnog sve(to)srpstva, koje se povijesno obogotvoruje kao i samo carističko „sveto pravo jačega i većega“ čija je sijamska svjetovno-sakralna osnova i idejna, sadržinska ideološko-politička i patrijaršijska kontura baš samog opskurnog, metafizičkog, srpsko-carističkog ideologizovanog, politizovanog ujedno teologizovanog i teokratizovanog, velje državnog, veljecrkovnog, zato, i paradoksalnog i „u sebi protivrječnog“ „osvajačko-priljubiteljskog“ iliti „oslobodilačko-reokupatorskog“ i narod(nos)no-nacionalno ujednjenog svetospstva. Ono se „ugroženo-agresivno“ i neprijateljsko napadački opire osamostaljivanju, oslobađanju naroda-nacija iz njegovih caristički konfundiranih okova, da bi sačuvalo osvojeni, nad(pre)vlašćeni, monopolni, privilegovani, svjetovno interesni i kontrareformacijski status quo. Ozvaničava i ozakonjuje ga kao svoj (i onaj turski „nenormalni“) (dis)kontinuitet (evoluciju), nasljeđe i tradiciju, koju mu je „nemanjićka đedovina na sablju dobila“ i potenčeno preporodila 1918. u „maksimum svesrpskog južnoslovenstva“ u najvećoj Velikoj Srbiji, proširenoj u „svesrpskoj Jugoslaviji“. Ovo preporođenje „srpskog narodnog preporoda“ u osvajačko proširenje srpskog narod(nos)no-nacionalnog bića na sve južnoslovene i Jugoslovene, jest kobni „trajni defekt“, „nacija s veljom neizbrisivom grješkom“ i tragična „neizvidana bol(ij)est“ (dijagnoza) srpske nacije kao imperijalnog sve(to)srpstva.
„Sveta dogma svetosrpstva“ i bezuslovno ujednjenje
Takvo nedefinisano sve(to)srpstvoi njegov stožer – carska srpska i (pro)turska Pećka patrijaršija CPC bili su, ostali i jesu najveća tabu tema pred kojom, kao najopasnijom „jeresi“(„gnozom“), inhibira naučna, intelektualna, naročito i (prividno) najdemokratskija medijsko-novinarska svijest po njenoj agresivno-hajkačkoj matrici, populističkom obrazcu sa „demokratskim anarhizmom“, „organizovanim haosom“ i ishodom u „dvojnoj demokratiji“ sa bezuslovnim ciljem rušenja suverenističke vlasti, a ostalo će biti naša budućnost kao ponavljana,“već viđena“, promašena prošlost. Po(d)uka nam je antibirokratska revolucija, sušto kontrareformističko nasilje „dvojne demokratije“ u svijem oblicima, kao i aktuelni otpor opšte opozicije protiv privršavanja sekularnosti i suverenosti Crne Gore koji suštinski nudi Zakon o slobodi vjerskih zajednic CG.
Inverzivno izopačeni sistem vrijednosti od 1918.
Ovakvo stanje se od 1918.g. odomazećivalo, prihvatalo, prilagođavalo i prisvojštavalo se u okupacionom, „bezuslovno-dobrovoljnom (u)jednjenju“ i nastavljanju („prinudno dobrovoljno“). Nije onda čud(n)o i nerazumljivo što su to 1918, u gospodarećim, okupaciono-zavjereničkim, socijal-darvinističkim, društveno-političkim uslovima borbe za opstanak i probitačnog prilagođavanja jačim i većim, i neki nosioci ostalih „narodnih preporoda“ samopriznavali i samoprihvatali „bezuslovno ujednjenje“ kao „integralno prisajedinjenje“ (aneksiju) kao samoprisajedinjenje i sopstvenu privrženost, svojevoljnu opredijeljenist i samou vjerenost; teror i zločin („Crne ruke“ i „krvavi bijeli teror“) nad svojim narodom kao manito samopotvrđivanu okupacionu legalnost i „napred(ova)no“ profitersko samodokazivanje „jačici“; što drugu, tuđu državu i Otadžbinu „samoprihvataju“ kao Majku i Oca, a svoje kao Maćehu i Očuha; potenčenje Dušanova carstva u „carstvo Južnih Slovena“ kao obogotvoreno „sveto imperijalno pravo jačega (i većega)“; „integralnu (re)okupaciju“ kao samožrtvovanje za vaskrsenje Dušanova „carskoga naroda“ i njegova sve(to)srpstva; uništenje i ubistvo Crne Gore i Crnogoraca kao (samo)oslobođenje, izdaju (jedine otadžbine) kao rodoljublje. Nemimoilazna metasvesrpske (re)okupacije 1918, kao božjeg ostvarenja „Velike Nebesne Srbije u središtu Carstva Nebeskog“,[15] bilo je i kompletiranje „drugog Dušanova zavjeta“ „bezuslovno samoukidanje“ istorijske, autokefalne CPC i matične u CG, radi ujednjenja u novotvorenu SPC svetosrpstva koja je, također, kao velikosrpski organizacioni ostatak, relikvija i rudiment ostala sve do danas i ozvaničeno zadržala njen cilj- Velika Srbija i njena „velenacionalna teritorija“.
Sve su to „samoudjelotvoreni“ atributi srpskog ujedniteljskog nacionalizma i šovinizma iz 1918, samog imperijalnog sve(to)srpstva, kao velikosrpstva, i obrnuto, velikosrpstvo kao samog srpstva, koje se u svom monističkom jedinstvu, istosti, jednoti ispoljilo i zaoštrilo u tranzitnom populističkom prevratu, pod vođstvom Slobodana Miloševića, pod maskom tzv. „antibirokratske revolucije“, zapravo, minera avnojske Jugoslavije, „maksimuma ostvarenja svesrpstva“ (knjiž. Vuk Drašković).
No, u „crnogorskom slučaju“, crnogorskoj viševjk(ovn)oj „borbi neprestanoj“ za slobdu i/li narodnom preporodu (rano oslobođenog kmetstva), odnosno slobodarskom tradicionalnom crnogorcizmu, Crna je Gora viševjeko bila slobodna, međnarodno priznata država-Kraljevina i od austrijske okupacije već oslobođena, pa je Velja Srbija i njeno sve(to)srpstvo nije oslobađala n(eg)o (re)okupirala i u totalitetu preprovodila, preimen(t)ovala, nihilističko-cinički i agonalno-pizmatički genocidno (po)ništavala sve do danas, pa i u suverenoj-nezavisnoj, tek postimrijalnoj, oslobađajućoj Crnoj Gori od potpune zavisnosti i sijamstva unutar tzv. svetosrpstva. U službi ove genocidne denacio nalizacije, rascrnogorčenja, preimen(t)ovanja, posrbičenja Crne Gore i Crnogoraca, njihovog brisanja i diskriminisanja,-bila je ujedno i potpuno obezvrjđenje i brisanje državnog režima, a takođe i socijalna demagogija, lažna obećanja, pr(ije)vare i otimačine[16] na koje su bili razočarani i najveći znaveni ujednitelji (bjelaši). O tom razočarenju piše i akademik dr Niko S. Martinović da su „doživljeli duboko razočarenje u Veliku narodnu Skupštinu, a nijesu imali snage da to priznadu“ i da je „iskorišćavajući daleki san o ujedinjenju u bratsku zajednicu Južnih Slovena zloupotrijebljeno i prevareno narodno nadanje“.[17].
Ideološko-politički komformizam jednovjeka privilegija
No, nije pitanje da nijesu imali snage da priznaju razočarenje u podgoričku skup(št)inu, nego je to mnogo dublje, jer su sve zločine, izdaju i naglo (nasilno) posrbičenje „pravdali“ svojom posrbiteljskom ideologijom koja sušto nije bila samouvjerenje, nego socijal-darvinskičko prilagođavanje okupatorskom pravu jačega, moćnijeg i većega radi samoopstanka, napredovanja, boljeg života i pizmatične nadmoći nad drugima, što je odlika „autoritarnog karaktera“ („simbioza sadizma i mazohizma“, u vanseksualnom značenju, kako ga je definisao Erih From)[18] I današnji jubilarci „1918-2018“ nemaju snage da priznaju istinu“ o 1918, što u bitnom znači da je to samo ideološki inat i, još uvijek, komformistička jednovjeka prednost (dobit i privilegija) koju nastavljaju iz političko-sopstvenih interesa, a ne zbog samoubjeđenja, kojeg su imali kada sebi razjasniti ili dopuniti, s obzirom da i danas samo papagajski ponavljaju praznu ideološko-političku uštavljenu, lažnu propagandu iz 1918, posve antinaučnu i uopšte agnostičku popovštinu. Takođe(r) nije bilo „dalekog sna o ujed(i)njenju u bratsku zajednicu“, nego samo težnja za zajedničko borbeno (ustaničko) oslobađanje, kao nužnog uslova za oslobođenje od moćnijih okupatora, koji hatišerivsko-autonomaška, „ustavobraniteljska“ („turkofiulska“ i austrofilska) Srbija nije zadugo prihvatila, nego je svoj oslobodilački narodni (kulturni i nacionalni) preporod i pokret preusmjerila na prošireno osvajanje i posrbičavanje okolnijeh naroda, reokupiranih u Velikoj Srbiji. Srpski oslobodilački preporod se izopačio u zavjereničko čekanje da se „Tursko carstvo zamijeni Srpskim carstvo Slavena turskih“.[19] To je bio i ostao svesrpski pećko-patrijaršijski daleki san o obnovi Dušanova carstva i ujed(i)njenja Južnijeh Slovena u Velikoj Srbiji i svesrpskoj Jugoslaviji. To je bila ideološka p(rij)evara i obmana: ujednjena (re)okupacija u svetosrpstvu, a ne oslobodilačko ujedinjenje i/li ujedinjeno oslobođenje.
San o potenčenju 1918. ozvaničeno čuva SPC u CG
(Ako ne može Velja Srbija, može velja SPC i njeno svetosavlje)
U svim fazama jednovjekog jubileja „1918-2018“ naglašeno su se prepoznavale osnovne bjelaško-ujedniteljske i, u njihovoj službi, zloupotrebne socijalno-demagoške tendencije potenčenja podgoričke skup(št)ine (1918), sve do ovdašnje i aktuelne priprave za radikalno, ponavljano “antibirokratsko-rvolucionarno“ i pučističko rušenje suverenističke vlasti, čitavog suverenističkog „režima koji iznutra trulli i kojeg treba dokrajčiti“.[20].Očita ozakonjena „istorijska trajnica“ (konstanta) ovog jednovjekog kontinuiteta (od 1918. do danas) je(st) SPC u CG koja isključivo postoji (i imenom) samo od okupacione 1918, a od 1945/47 zaštićeno nastavlja kao ozvaničeni idejno „duhovni“ uzor velikosrpstva u Crnoj Gori i neskrovito-praktikovana ideologija četništva. Naročito postala „ugroženo agresivna“ od zloupotrebe tzv. „antibirokratske revolucije“, raspadanja socijalističke Jugoslavije, njene ideološko-političke doktrine i JU-rata, dodatno intenzivirana u crnogorskom suverenističkom pokretu, posebno u suverenoj-nezavisnoj Crnoj Gori, kojoj osporava i razbija teritorijalni suverenitet, sekularnost države, posrbičava crnogorski državotvorni narod u jedinstvenu svesrpsku naciju i Crnu Goru tretira kao „srpsku nacionalnu teritoriju“, kao i u zlovaktu okupatorske 1918.g.
Antisuverenistička opozicija i antidemokratija
Politička, medijska većinska i ostala opozicija kritikuje iz temelja suverenističku vlast, čitav siverenistički režim, samu suverenu Crnu Goru (čiji se suverenitet posve ignoriše), autoritaristički i populistički neodstu pno, bezuslovno zapovijeda njenu smjenu[21] Sama vodeća jedinstvena (većinska nesuverenistička i minorna prosuverenistička) opozicija, zajedno sa većinskim medijima, nekim intelektualnim i-naučnim krugrovima, hibridnim institucijama i autoritaranim karakterima, svojim metodama, duhom, osnovnom motivacijom, zlonaumom i ciljem posve djeluju, ponašaju se i kritikuju jedinstveno, monopolno, isključivo u svojim „zatvorenim kružištima“, koji i pored toga, i podjela, svaka za sebe,. svi monistički ciljaju (kao i 1918.). Njihova „kritika svega i svačesa postoećeg“ (naročito crnogorskog) samo je u službi osnovnog zlonauma – razura suverenističkog režima, svjesna da njihova „dvojna (i dvolična) demokratija“ ne može i neće sačuvati i učvrstiti suverenitet Crne Gore. Čak i svoje djelimične ili parcijalne, jednostrane istine preinačava i falsifikuje u integralne antisuverenističke istine, koje su, već i svojom osnovnom motivacijom, zlonaumom ponavljana laž(nost) samim tim što nijesu pune, cjelovite i što im se antisuverenistički zlonaum stalno drugotuje. I suviše, kako nas uči naš(k)a dugo „skrivana strana istorije“ ponavljao bi se neki (ob)lik potenčenja 1918. na kojem je „demokratsko-ratnički“ uzjahao Slobodan Milošević u zloupotrebi tzv.„antibirokratskoj revoluciji“ „probuđenog (ugroženog) srpstva“, „do(od)gođenog naroda“ „na ooruk“ u svetosrpstvu. I pored izvjesnog neslaganja u opštenitom opozicionom jedinstvu i sustopice praćenog „medijskog rata“, njihova „kritika svega i svačesa postojećeg“, najviše svega crnogorskog, do i najsitnijieg cjepidlačenog ponavljanja (u službi uzdrmanja „temeljne suverenističke nove podjele“) je(ste) mermerno monolitna, imperativna koja ne ispušta iz ruku ni jedan šaraf(čić) antisuverenističke (dobro podmazivane) mašinerije, pa i od samodobiti i samofinansiranja od same suverene države CG. To je cijena staro-nove „dvojne demokratije“ „podvojenog svetosrpstva“ oko prevlašća nastavljenog i u samoj nezavisnoj-oslobađanoj CG, tako da i dalje sve više liči na ono iz 1918. g.. u kojoj se izdaja perveretira u (samo)oslobođenje (od svega crnogorskoga), a samožrtvovanje svoje otadžbine za drugu državu u rodoljublje. Stalne fanfarne krilatice „ugroženost Srba“ i „antisrpska histerija“ naprosto jest„ugroženost velikosrba i velikosrpstva“ i odbrambeno „antiveljesrpstvo“.(kao relacija „fašizam i antifašizam“). To su samo imperijalno inverzivni metod i forma skrivanja stvarne „ugrože nosti Crne Gore i (ne-srpskih) Crnogoraca“ i „anticrnogorcizma“.
Rečena „dvojna demokratija“ „u sebi podvojenog svetosrpstva“, u nezajažljivoj „ugroženoj agresivnosti“ za rearhaizovano ujednjenje svesrpstva, kao veljesrpstva, odiše zadahom populističkog pučizma, revolucije; prijeti ucjenama, tranzitnom „bezuslovnom dobrovoljnošću“, iredentističkim prisvojštenjem, svetosavskim naci(onali)zmom i fundamentalizmom, denacionalizuje, posrbičava narod(e) Crne Gore, bezkrupolozno negira i genocidno ništi 13-tovjeki istorijski državotvorni crnogorski narod.[22] Ona je posve u suprotnosti, antitetička, antinomična, decenijskim vještarenjem i ukalupljenim rutinerstvom sasvim autoritarizovano pripravlja rušenje suverenističke vlasti i suvereniteta države Crne Gore, koja je samo, ako je već nužno obnovljena, „druga srpska država“, „petrovićevska (srpska) država“, pa joj i ne treba posebiti suverenitet, Źanago, ni sama država, već samo jedna jedi(nstve)na ujednjena sve(to)srpska. Iz toga impulsira i bjelo-crkvena demokratsko opoziciona jednostrana, isključiva, ucjenjivačka, autoritaristička zaslijepljenost: kudi vodeći suverenistički DPS da se ne može unutar sebe demokratizovati, a upravo se ona (opoziciona) već decenijama partijski prluralizovala u autarhične, unutar sebe za sebe, zabedemljene, zavjereničke, trajno kontraške, neprijateljski protivničke, zabarikadirane partijske pluralitete koji djeluju partokratski i zavodnički ili apokrifno ih prenose na civilni sektor i na populističku masu. Zloupotrebljava je za svoj zlonaum, vazda „iz busije“, nesposobne da se unutar sebe demokratizuju da bi demokratizovali i samo društvo, već to samo traže od drugih, da bi što više sebe partokratski ujednili, učvrstili i ostvarili svoj osnovni antisuverenistički zlonaum i cilj vavijek pod maskom svoje „dvojne demokratije“, „svetosrpske (nadvlašćene) demokratije“ po načelu „prvo demokratiju, pa lakoćemo državu“. To naliči onom višepartijskom (demokratskom) monizmu, totalitarizmu u bezuslovnom ujednjenju 1918.
Njihova tzv. demokratija razotkriva svoju „dvojnu demokratiju“, samo u ramu pra-totema imperijalnog sve(to)srpstva, svesrpskog naci(o nali)zma,[23] svesrpskog kosmopolitizma i globalizma, apstraktnog anacio nalnog i antinacionalnog svesrpskog ujedniteljstva. Nikada ili minorno i ignorantski, ni osiljeno tzv. „demokratsko istraživačko medijsko novina rstvo“, ne reaguju na neskriveno negiranje nadpartijskih, opšte državnih, suverenističkih i opšte spupčenih narod(nos)no-naciono demokratskih interesa, niti na toliko napadno, rutinerski uobičajeno javno ništenje, preimenovanje, denacionalizaciju, rascrnogorčenje i posrbičavanje, nacionalnu diskriminaciju, i genocid nad 13. vjekoj crnogorskoj povijsti i crnogorskom državotvornom narodu-naciji. Zajedno sa nekim „naučnim krugovima“, posve su indiferentni i ignorantni prema toliko zvučnoj etnogenezofobiji, etnogenezofobizmu,[24] dukljanofobiji, falsifikatofobiji, suveren(it)ofobiji. Takođe(r), ne samo da rečena sve(to)srpski razuzdana demokratija ignoriše i zatura i pomen demokratski izvojevanog suvereni teta-nezavisnosti (oslobođenja od zavisnosti) Crne Gore, istorijski epohalnog proces, kao jedan od najznačajnijih događaja u njenoj oslobo dilačkoj istoriji, a primordijalno najvažniji u njenoj postimperijalnoj povijesti, nego je i otvoreno javno antisuverenistička, otadžbinski-državno izdajnička, histerično anticrnogorska, jer se ona doživljava kao „temeljna podjela“ koja proizvodi tzv. „nove (opasne) podjele“ koje je nu(žde)no ukidati u ujednjenom svesrpskom „imperijalnom jedinsvu, slogi i miru“, posebno „pravoslavnom-svetosavskom jedinstvenom biću“ koje sa svijeh naških i izvanjskih zvonika propovijedaju svesrpski „crkovni oci“ i njihovi svjetovni advokati.
Sv. Sava, patrijarh Irinej, sv.N. Velimirović i Adolf Hitler
I bi im malo, „crkvenim ocima“, no u kritičkom „ugrožavanju sve (to)srpstva“, Zakonom o slobodi vjeroispovijesti CG, kojim se zapadno-evropski privršava sekularnost i suverenost CG, agresivno-izazivački, bez poziva i priziva, sleće svrha stožera SPC u neprežaljeno „svesrpsko primorje“ „arhijerejska svita“ na čelu sa svesrpkim (svetosavskim) patrija rhom Irinejem koji nas –ne-srpske Crnogorce, na „naškoj teritoriji“ (kao kao da je na njegovoj, svesrpsko-nacionalnoj), u svetim propovijedima prekrštava, nasilno prevjerava u okupatorsku „svetosrpsku vjeru“, „svetosavski narod-naciju“ („svesrpsko pravoslavlje“ i/li „pravoslavno sve/to/srpstvo“), preimenuje, prefalsifikuje, prekrštava, đavolski prekađu je „barutnim tamjanom“ (kao i 1918, 1941. i u potonjem JU-ratu), kao „demonski mesija“ „svetom dogmom sve(to)spstva“ rascrnogorčava, posrbičava, denacionalizuje Crnogorce i satanski sakralizovano nacifikuje SPC i njeno svetosavlje po uzoru na svog učitelja, najtvrđeg svetosavca, novoosvještanog srpskog sveca Nikolaja Velimirovića, koji je baš zbog takvog svetosavskog naci(onali)zma, po njemu, sveti Sava 7 vjekova prije bio preteča genijalnog vođe nacizma-fašizma Adolfa Hitlera.[25] Kud će više obeštane đavolje rabote nego združenih u jedan (isti) (ta/o/bor (obor): Sv. Savu, mona(r)ha Irineja, njegovog učitelja sv. Nikolaja Velimirovića i prvog Sataninog doglavnika naciste-fašiste Adolfa Hitlera, prvog obeštanog među đavolima.
Nije onda čud(n)o, zašto nas „crkveni oci“ SPC toliko drže u bogohulnom raspeću: „srpska vjera“, ili anatema, tj. ili si Srbin-vjernik (u SPC) ili Crnogorac–nevjernik (bez svoje Crkve, be narodnosti-nacije), „vatikanac“, “crnolatinaš“, „komunista“, „brozista“, „brozomorac“, „srbo mrzac“, „srbožder“, „antisrbin“, „ateista“, nacista-fašista?! Nije li sve ovo svjetovno-političko–nacionalno zlonaumno izopačenje kao podloga i za kanonsko obrtanje i (p)otuđenje?!.
Sreten Zeković
*Sintezučko izlaganja Sretena Zekovića na promocijama knjige grupe autora o CPC u povodu javne rasprave o Nacrtu Zakona o slobodi vjeroispovijesti CG, Fondacija „Sv. Petar Cetinjski“ Cetinje-Podgorica i CPC –Crnogorska Prijestonica, nov. 2015. na Cetinju u Sali Skupštine Prijestonice 22.12. 2015, a dopunjeno izdanje (sa CKK Cetinje) januar 2016. u Gradskoj biblioteci u Podgorici, pa. u Gradskoj biblioteci na Cetinju 4.jula 2019. i. u sali „Zahumlje“ u Nikšiću 6.9.2019. Bio sam jedan od zvaničnih predstavnika CPC povodom javih rasprava o rečenog Zakonu. U tom kontestu objavio sam tekst „Građanski protestti“ 2019. pod amblemom i šifrom jubileja „1918-2018“ u Lučindanu za uskrs 2019.g. a u drugom broju Gledišta 2019. pod gornjim naslovom u ovoj studiji, preciziran na isti Zakon. Objavljeni su i djelovi iz moje knjige Na raskršću bogočovjeka i čovjekoboga, CDNK PG i Elementa montenegrina CT, 1994; također i studija Filozofija sekularizacije sa osvrtom na posebitu autohtonu crnogorsku sekulari zaciju, Crnogorski anali, CKF Cetinje, 131-154. zadnji naslov i njegov tekst objavlen je u mojoj knjizi Vjerozofija i bogomoljstvo Crnogroraca,- III tom Nauke o samaoabitnosti Crnogoraca, JP IIC Cetinje, 2001, Postludij 198. Ova studija je šira sinteza navedenih izlaganja i tekstova.
[1] Do rimo-katoličke samostalnosti i odvojenosti od svjetovne-državne vlasti po kojoj se bitno razlikuje od istočnog hrišćanstva-pravoslavlja.
[2] G.V.F.Hegel, Fenomenologija duha, Predgovor, Zagreb, str. 40 i 41.
[3] Sam termin religija potiče od latinskoga glagola religare – zavisiti, vezati, povezati, obavezati, biti zavisan od nekoga ili nečega, pa i zavisnost od Boga.
[4] Nije li ovo posve profundirano i genijalno prozreo „naški“ genije Njegoš svojom poetskom sentencom osvojoj i crnogorskoj posebitoj religiji –reforatorskom drugačicom hrišćanstva: „Sve se čovjek bruka sa čovekom, / gleda majmun serbe u zrcalo!“.
[5] Civitas-grad, država, civil-izacija; carizam (carizokratizam), carski kosmopolitizam.
[6] Viđeti knjigu: Sreten Zeković, Na raskršću bogočovjeka i čovjekoboga – sekularizacija, kosmopolitomorfizam, antropokraaaaatomorfizam i oprirođeno ljudski (oljuđenoe-priro dni) fideizam, CDNK Podgorica i Elementa montenegrina Cetinje, 1994.
[7] „Naški“ Njegoš je već i ovom sintagmom dubinski razumio ovo nedovoljstvo oficije lnog starog monoteizma, suštinu reformacije i kontrareformacije.
[8] Njegoš u pismu S.S. Uvakovu iz Beča 1846.
[9] Ovo ne govori samo o Njegoševoj posebitoj drugačici hrišćanstva, njegovoj religiji slobodoslavlja, korespondentna sa slobodarskim tradicionalnim crnogorcizmom –crnogoroslavljem, ni samo da je to posve originalno u odnosu na stalno upoređivani Miltonov „Izgubljeni raj“, nego i da je posljednja „pjesna“ u Luči (o „Endenskom vrtu“, Evi i Adamu i i njihovom grijehu zbog kojeg je „izgubljen raj“) protivrječna njenoj cijeloj prijethodnoj koncepciji, i još više, da je posve suvišna i falsifikovana zajedno sa Posvetom Simu Milutinoviću. To je također dodatni čvrsti dokaz da je Simo Milutinović, zajedno sa organima vlasti u Beogradu, falsifikovao Posvetu u Luči, određene stihove i u njoj rečenu potonju „pjesnu“..
[10] U značenju Eriha From, Bjekstvo od slobode, Naprijed, Zagreb i Nolit, Beograd, 1968 (original iŹljegao u Njujorku, 1941). Psiholog svestranog naučnog pristupa, nesporno pripada „ljevici“.
[11] Ovi prvačni, izuzetni i posebiti oslobodilački fenomen na Balkanu i šire izazvao je i francuskog filozofa– prosvjetitelja Voltera da usklikne, odnosno klikuje i ko(j)eviteza: „Zar u Evropi nema druge nacije, osim Crnogoraca koji liče na mravinjak“ (A. Baldacci, La Bocche et Montenegrini, Bolonja, 1886, 41) i Adam Mickijević, u jednom od svojih predavanja u Colege de france 1841 (Ljubomir Durković Jakšić, doktorska disertacija „Njegoševa Crna Gora i Poljaci“, odbranjena u Varšavi 1938).
[12] Sreten Zeković u njegovoj knjizi Śćepan „Mali“ – car crnogorskog „carstva slobode“, CKK Crnogrogorska prijestonica, 2011.
[13] Od glagola nasco-nascere: rod, roditi, „đe je zrno klicu zametnulo, onđe neka i plo om počiva“ (Negoš). U crnogorcizmu je ontološka postavka: „Biti, znači, jesam“ , u „naškom“ jeziku biti znači (u) biti, voditi bitku, biti (tući) nekoga.
[14] Naspram toga, kao bitna reformatorska korekcija i dopuna je Njegoševa mudrost slobode, koja je vrh(unac) slobodarskog tradicionalnog crnogorcizma, sasvim je suprot(iv)an srpskoim narodnom preporodu –srbinizmu (srbinstvu, srpstvu).
[15] Tako je imen(t)ovao srpski svetac Nikolaj Velimirović.
[16] Znaveni trubač „antibirokratskog populizma“ Batarrić Jovanović podrobnije i utanače nije je pisao prije „AB-revolucije“ o toj otimačini, krađi i ekonomskom uništavanju Crne Gore.
[17] Akademik dr Niko S. Martinović, Radnički pokret u Crnoj Gori 1918-1924, IP Rad, Beograd, 1955,
[18] Erih From, Bjekstvo od slobode, Naprijed, Zagreb i Nolit, Beograd, 1968 (original iŹljegao u Njujorku, 1941). Potćinjenost, poslušnost prema višem, nadmoćnijem, a oponašanje višeg,nadmoćnijeg nad nižim, slabijim od njega..
[19] Navod iz t(e)ajnog srpskog državno-policijskog programa Načertanija (1844)
[20] Navodi od krivične odgovornosti odbjeglog tajkuna Duška Kneževića.
[21] Kao i u miloševićevskoj autoritarističkoj, autokratskoj i demokratsko-populističkoj i vojnoj „AB-revoluciji“ i JU-ratu.
[22] Na prvom programu Servisa TV Crne Gore 8. 10.2019, kao predstavnica Demokra tskog fronta (bjelaško-crkvenog opozicionog šila i bodeža), poslanica u Skupštini CG Branka Bošnjak govorila je i o potrebi mijenjanja Ustava CG i to je potkrijepila i time da srpski jezik, za koji su se na popisu stanovništva izjasnila većina, pa treba i u Ustavu navesti da je to zvanični jeziku CG. Kudila je pok. akademika CANU dr Mijata Šukovića koji je radio na postojećem Ustavu i nazvala ga šovinistom zato što je u Ustav uveo Crnogorce sa velikim slovom C, što znači, „demokratsko genocidno ništenje“ crnogo rskog naroda-nacije i izdajnička glorifikacija potenčivane zločinačke (re)opkupaci je u jubileju „1918-2018“. Ništa novo,no samoobnavljano staro veljedržavno ništenje Crnogoraca u ujednjenom svetosrpstvu i svetosavskom naci(onali)zmu. Ogorčenost Branke Bošnjak za ovakve samoljepljive etikete je upravo u saznatoj informaciji da nema osnova za mijenjanje Ustava CG u kojem je učvrstio suverenost CG.
[23] Kako ga je nazvao noviji srpski svetac Nikolaj Velimirović, utemeljivač tvrdog svetosavlja, u njegovoj knjizi Nacionalizam svetoga Save i srpski teodul u kojojveljači vođu nacizma-fašizma, glavom Adolfa Hitlera, ali kao Veliki Sve-Srbin navodi da mu prvači, još prije 7 vjekova, sveti Sava.
[24] Viđetti knjigu: Sreten Zeković, Etnogenezofobija i etnogenezofobizam, -tom IV Nauke o samobitnosti Crnogoraca, , 2002.
[25] U knjizi Nacionalizam svetoga save i srpski teodul Nikolaj Velimirović smatra da je suština genijalnosti nacionalizam sv. Save u spučenosti crkve-vjere-narodnosti, nacije i države, ili sijamstva svjetovno-nacionalnog i crkveno-vjerkog, zvanog i srpski teodul, kao jedinstvo organskog i duhovnog. Zbog toga glorifikuje nacistu A. Hitlera, ali prvijestvo u tome daje sv. Savi.
Be the first to comment