Poštovani posjetioci Montenegrine, odabrali smo tri pjesme Stefana Mitrovića iz zbirke Snijeg i more. Zbirka je prvi put štampana 1976. godine a novo izdanje se pojavilo 2012. godine u Podgorici.
STEFAN MITROVIĆ
Rođen u Svetom Stefanu 1909. godine. Gimnaziju završio u Kotoru. Studirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Progonjen i hapšen kao pripadnik revolucionarnog pokreta. Učesnik narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. U toku i poslije rata (do kraja 1948. godine) bio nа visokim partijskim i društvenim funkcijama. Poslije izlaska sa robije živio je u Svetom Stefanu. Umro 1985. godine.
Od 1926. godine objavljivao je svoju poeziju u: zagrebačkoj „Mladosti”; skopskom „Južnom pregledu”; beogradskim časopisima i listovima – „Misao”, „Ilustrovane novine”, „Stožer”, „Linija”, „Smena”, „Razvitak”, „Književne novine”; cetinjskim „Zapisima”; nikšićkim časopisima – „Razvršje” i „Spone”; u novosadskom „Letopisu matice srpske”; u sarajevskom „Pregledu”; titogradskim časopisima i listovima -„Stvaranju”, „Ovdje”, „Pobjeda”.
Djela:
PJESMA I ČOVJEK, pjesme, Cetinje 1971;
SNIJEG I MORE, pjesme, Titograd 1976.
“…Stefan Mitrović je cjelinom svoga djela pjesnik robije. To je jedinstven slučaj u crnogorskoj poeziji. To je, simbolično, totalitet čovjekove patnje. To je Prometej prikovan za liticu, to je Hristos razapet na krstu, to je pjesnik između četiri nijema zida, “između četiri samoće od kamena”. Ništa do bola dokle oko samoće dopire, ničega na svijetu do krakatih mučila koja kreću put utamničenika. Mitrović je imao sudbinu da bude dugogodišnji robijaš kraljevskih i socijalističkih robijašnica. One su se slile u jedno iskustvo i postale jedino pjesnikovo vrijeme. Monotoniju patnje pjesnik je ispunio dostojanstvom i ljubavlju za zavičajnu prirodu i čovjeka. Pjesnikovo primorje, kraj apsolutne ljepote otvara se kroz bolove u stihovima. Ljepota u različitim vidovima: ljepota prirode, ljepota prijateljstva, ljepota opraštaja i dobrote, ljepota ljubavi, pomaže da se pobijedi patnja, da bol svane u nadu. Jezik ove poezije je jednostavan, ali probran, da bi mogao da iskaže sve vidove patnje. Pjesme Sam, Vrh tišine, Snijeg i more sintetišu sve vri-jednosti ove poezije apsolutne patnje”.
Branko Banjević
